درس سي و سوم:ترجمه
درس سى و سوم ترجمه مترجم توانا كسى است كه به زبان مبدأ (= زبانى كه از آن ترجمه مى شود) و زبان مقصد (= زبانى كه به آن ترجمه مى شود) و نيز موضوع متن مورد ترجمه احاطه داشته باشد. به اين ترتيب، براى متن زبان مبدأ، نزديك ترين و مصطلح ترين برابر را در زبان مقصد مى يابد; يعنى اين دو اصل را رعايت مى كند:
يك. انتقال معنا به شكل درست در اين مرحله، مترجم بايد از ميان معادل هاى هر كلمه، مناسب ترين را برگزيند و سپس با رعايت قواعد دستورى، از آن كلمات جمله هاى منسجم و صحيح و روان بسازد. يافتن معادل مناسب، به ويژه براى اصطلاحات و لغات خاص، كارى نيست كه تنها با مراجعه به فرهنگ لغت ممكن باشد. گاه براى يك لغت چندين معنا در فرهنگ لغت نوشته شده است و مترجم بايد معناى متناسب را با عنايت به فضاى جمله و موضوعِ متن بيابد. گاه نيز اصلاً معناى واژه اى در كتب پيدا نمى شود. در اين حال، مترجم بايد با قرينه سازى و مراجعه به آن واژه در متون ديگر، معناى صحيح را بيابد. اين مهارت پس از سال ها مطالعه مستمر و صحيح فراهم مى شود. از اين رو، هرگز نبايد صرفاً با مراجعه به فرهنگ لغت مشغولِ ترجمه جدّى شد و آن را انتشار داد. البتّه در آغاز، براى تمرين و آزمايش بايد گام به گام پيش رفت، ولى هرگز نبايد شتاب ورزيد و در عرضه عمومى ترجمه ها اصرار داشت.
دو. رعايت ويژگى هاى هر زبان در اين مرحله، بايد به مختصّات هر زبان توجّه كرد. نوع خاصّ سخن گفتن و كلمه چينى در هر زبان را بايد كاملاً در نظر گرفت. مثلاً بعضى از ملل براى پُرخورى، از اين مَثَل استفاده مى كنند: مانند اسب مى خورَد.
