يافتند و متأسّفانه معمولاً به دستمايه هاى ارزشمند دينى و فرهنگى اين سرزمين نيز در نوشته هاى خود هجوم آوردند. در ميان همروزگاران ما نويسندگانى موفّق در وادى طنز گام نهاده و آثارى گرانسنگ پديد آورده اند، همچون كيومرث صابرى، نام آور به «گُل آقا»، ابوالفضل زرويى نصرآباد، و هوشنگ مرادى كرمانى مؤلّف مجموعه
قصّه هاى مجيد.
هفتم. مقاله معرفتى و دينى مهم ترين نوع مقاله، همين نوع است. اصولا رسالت نويسنده انسان سازى است و از اين رو، مقاله اى كه با هدف تربيت اخلاقى و دينى مردم نگاشته شود، بالاترين جايگاه را دارد. امّا اندوهگينانه بايد گفت كه بيش تر آنچه صاحبانِ اين نوع مقاله مى نويسند، تقليد از ديگران است و كم تر داراى شور و حال مقاله است. هر مقاله معرفتى و دينى بايد همچون رودخانه اى باشد كه در گستره احوال مخاطب جارى مى گردد و لحظه لحظه عرصه اى نو از جان او را پشت سر مى گذارد. نويسنده مقاله اى از اين نوع، بايد زبان نو را كشف كند و با گزينش عنوان ها و واژه ها و تعابير تازه و جان پرور، از رهگذر طريقت تشويق و كم تر اِنذار، خواننده را به ارزش هاى انسانى رهنمون گردد. انصاف بايد داد كه از ثمرات ارجمند انقلاب عزيز و عظيم ما، يكى همين بود كه ادبيّات فارسى از اين حيث تكانى خورد; و البتّه راهى كه در پيش است، بسيار بيش از راهى است كه پيموده ايم. از نمونه هاى چنين نوعى، آثار جواد محدّثى است كه بيش تر با جوانان سخن مى گويد.
