• مشکی
  • سفید
  • سبز
  • آبی
  • قرمز
  • نارنجی
  • بنفش
  • طلایی
 
 
 
 
 
 

در يك تقسيم بندى، زاويه ديد شامل دو نوع بيرونى و درونى مى شود. راوى، در زاويه ديد بيرونى به چند صورت مى تواند داستان را از خارج روايت كند. اين راوى ممكن است از زاويه ديد «داناى كل» به روايت داستان بپردازد، يعنى همچون فكرى برتر، از خارج، شخصيّت هاى داستان را رهبرى كند. گاه نيروى داناى كل محدود مى شود و راوى تنها از ديد و زبان يكى از شخصيّت هاى داستان، به نقل داستان مى پردازد; يعنى نويسنده داستان تنها يكى از شخصيّت هاى داستان را انتخاب مى كند و از بيرون افكار و اعمال او را رهبرى مى كند. اين زاويه ديد را در اصطلاح «داناى كلّ محدود» مى گويند. در زاويه ديد درونى، داستان را يكى از اشخاص داستان و به شيوه «من روايتى » نقل مى كند. اين شخص ممكن است شخصيّت اصلى داستان باشد.

. شخصيّت پردازى خلق شخصيّت هاى داستان كه نويسنده هر يك را با خصوصيّات اخلاقى و روحى معيّنى در دنياى داستان و نمايشنامه مى آفريند. انگيزه رفتار و گفتار اشخاص ساخته شده، از خصوصيّات خُلقى و روانى آنان مايه مى گيرد.

. شعر آزاد شعرى را گويند كه وزن آن تابع الگوى معيّنى نيست و سطرهاى آن كوتاه و متغيّر است. وزن در شعر آزاد تابع آهنگ طبيعى كلام براى بيان حالات مختلف است. اشعار آزاد اغلب بدون قافيه هستند. در اروپا شعر آزاد در اشعار شعراى سمبوليست فرانسوى در قرن نوزدهم به اوج شكوفايى رسيد. اين شعرا كه شعر را نوعى مكاشفه مى دانستند، تنگناى وزن را دست و پاگير و مغاير با وضع شايسته و بايسته چنين شعرى يافتند و اشعار خود را با آزادى بيش تر و بدون التزام به رعايت الگوى وزنى معيّنى سرودند. در شعر فارسى، شعر آزاد را به اعتبار مُبتكر آن، نيما يوشيج، شعر نيمايى هم مى نامند. شعر آزاد فارسى، شعرى موزون است كه از لحاظ الگوى وزنى دنباله رو وزن عروضى است، امّا تعداد ركن ها يا پايه هاى آن در هر مصراع به تناسب حال مى تواند متغيّر باشد و شاعر مختار است هر كجا احساس كرد حرفش تمام شده است، زنجيره اَفاعيل را قطع كند يا به جاى پايه هاى يكنواخت، در صورت نياز، همان پايه ها را كوتاه و بلند كند. ديگر خصوصيّت شعر نيمايى، متحوّل شدن نقش قافيه است. در شعر كلاسيك، قافيه به طور ثابت در انتهاى مصراع ها يا ابيات قرار دارد; امّا نيما با اين استدلال كه «قافيه بايد زنگ آخر مطلب باشد»، قافيه هاى مشترك را براى بيان موضوعى واحد به كار بُرد. به عبارت ديگر، در شعر آزاد، هر جا مطلب عوض شود، قافيه مى تواند تغيير كند.

(1).noitaziretcarah.. (2).erbil srev ,esrev eerf ..