چنانچه علاقه ميان لفظ و معنى مجازى، «مشابهت» باشد، در حوزه «استعاره» قرار مى گيرد. اگر اين علاقه از نوع ديگرى جز مشابهت باشد، «مجازِ مُرسَل» ناميده مى شود.
. مُسمَّط در لغت به معنى «به رشته كشيده» است; و در اصطلاح، شعرى است شامل چند بند و هر بند شامل چند مصراع، بر يك وزن و يك قافيه، كه در پايان مصراع آخر، قافيه اصلى را آورند كه بناى شعر بر آن است.
. مَقامه مقامه در لغت به معنى مجلس، خطبه، شرح داستان، و بيان سرگذشت است. در اصطلاح، مقاله اى ادبى است كه به نثر فنّى و سرشار از صنايع بديعى و توأم با اشعار و امثال باشد.
. نقد ادبى نقد در لغت به معنى جدا كردن دينار و درهم سره از ناسره، تمييز دادن خوب از بد، و آشكار كردن محاسن و معايب سخن است. نقد ادبى به معنى تشخيص معايب و محاسن آثار ادبى است. مبانى نقد ادبى در غرب با آثار افلاطون، ارسطو، لانگينوس، و هوراس پديد آمد. در انگلستان، سابقه مباحث نقد ادبى به نويسندگان و نظريّه پردازان اومانيست در دوره رنسانس مى رسد. در سال هاى پس از جنگ جهانى اوّل، تأثير مكتب هاى روان شناسى بر نقد ادبى، در نقد ادبى نو كه آى.آ. ريچاردز بانى آن بود، متجلّى شد. او مى كوشيد شناخت ارزش آثار ادبى را بر مبناى تحقيق روان شناسانه استوار كند. تأثير مكتب روان كاوى فرويد نيز سبب شد هواداران اين مكتب، اوضاع و احوال روانى و تمايلات و عقده هايى را كه به نظر آنان موجد آفرينش هاى ادبى بوده است، بررسى كنند. از جمله پيروان اين نظريّه، هربرت ريد و اِمپسون هستند. بررسى احوال روانى و تاريخى كه سبب پيدايى آثار ادبى مى شود، در نقدهاى ويرجينيا وُلف منعكس است. دسته اى ديگر از منتقدان معاصر، آثار ادبى را مولود اوضاع تاريخى و اجتماعى مى دانند. از آن جمله، نقدهاى ادبى مبتنى بر تعاليم ماركس را مى توان نام برد. امّا بر خلاف دسته پيش، برخى منتقدان سعى دارند آثار ادبى را به دور از هرگونه تأثير خارجى و فقط به منزله ربطى ميان خواننده و نويسنده ارزيابى كنند. نقد ادبى در ايران از ديرباز با بحث هاى لغوى و لفظى پيرامون شعر آغاز شده است. امّا نقد ادبى به مفهوم امروزى، رهاورد آشنايى ايرانيان با فرهنگ اروپايى بود كه با آثار ميرزا فتحعلى آخوندزاده و ميرزا آقا خان كرمانى در قرن سيزدهم قمرى آغاز شد.
