مادي گري، نحله هاي مختلفي دارد و مشهورترين آنها در عصرما «ماترياليسم ديالکتيک» است که بخش فلسفي مارکسيسم را تشکيل مي دهد.

ضمنا روشن شد که دايره کاربرد «جهان بيني» وسيعتر از عقايد ديني است زيرا شامل عقايد الحادي و ماده گرايانه نيز مي شود، چنانکه واژه ايدئولوژي نيز اختصاص به مجموعه احکامي ديني ندارد.

اديان آسماني و اصول آنها

درباره کيفيت پيدايش اديان مختلف، در ميان دانشمندان تاريخ اديان و جامعه شناسي و مردم شناسي، اختلافاتي وجود دارد. ولي بر اساس آنچه از مدارک اسلامي بدست مي آيد بايد گفت: تاريخ پيدايش دين، همزمان با پيدايش انسان است و اولين فرد انسان (حضرت آدم «ع»)  پيامبر خدا و منادي توحيد و يگانه پرستي بوده، و اديان شرک آميز همگي در اثرتحريفات و اعمال سليقه ها و اغراض فردي و گروهي پديده آمده است.از جمله تحريفهايي که در بعضي از اديان آسماني براي جلب رضايت جباران و ستمگران انجام گرفته اينست که دايره دين را محدود به رابطه انسان با خدا و احکام دين را منحصر به مراسم مذهبي خاصي قلمداد کرده اند و مخصوصا سياست و تدبير امور جامعه را خارج از قلمرو دين، معرفي نموده اند در صورتي که هر دين آسماني، عهده دار بيان همه مطالبي است که مورد نياز افراد جامعه براي رسيدن به سعادت دنيوي و اخرويشان  مي باشد و عقل انسانهاي عادي براي شناختن آنها کافي نيست- چنانکه توضيح اين مطلب در جاي خودش خواهد آمد- و آخرين پيامبري که از طرف خداي متعال مبعوث مي شود ميبايست معارف و دستوراتي را که تا پايان جهان، مورد نياز انسانهاست در اختيار ايشان قرار دهد و از اينروي، بخش مهمي از تعاليم اسلام، مربوط به مسايل اجتماعي و اقتصادي و سياسي است.

اديان توحيدي که همان اديان آسماني و حقيقي هستند داراي سه اصل کلي مشترک مي باشند: اعتقاد به خداي يگانه ، اعتقاد به زندگي ابدي براي هر فردي از انسان در عالم آخرت و دريافت پاداش و کيفر اعمالي که در اين جهان انجام داده است، و اعتقاد به بعثت پيامبران از طرف خداي متعال براي هدايت بشر بسوي کمال نهايي و سعادت دنيا و آخرت.

اين اصول سه گانه، در واقع ، پاسخهايي است به اساسي ترين سئوالاتي که براي هر انسان آگاهي مطرح مي شود: مبدء هستي کيست؟ پايان زندگي چيست؟