سخن مركز متون
بسم الله الرحمن الرحيم
السَّلام على الإمام المهدي الذي يملأ الأرض قسطاً وعدلاً
آبشار دانش، دراز زمانى بر دامن حوزه فرو مى باريد و از آنجا به دشت سبز سينه ها. اين، در روزگارى بود كه حوزه، بسان دشت تشنه، آغوش بر جويبارهاى دانش گشوده بود و گونه گونْ دانشها را در بر مى كشيد و در كارگاه انديشه خود، سره را از ناسره جدا مى ساخت.
حوزه با زمان پيش مى رفت و با دانشهاى روز در مى آميخت و نيازهاى خود و جامعه را از دل آنها بيرون مى كشيد. حركت، رويش و جوشش، تمام زواياى حوزه را فرا گرفته بود. در هر عرصه اى كه گام مى گذاشت، سخنى نو داشت و دريچه اى جديد به روشنايى مى گشود. پرتو از قرآن و سنّت مى گرفت و در پرتو قرآن و سنّت سير مى كرد. علم، گمشده پروردگان اين حوزه بود. در هر جا كه گام مى نهادند، به هر كانونى كه در مى آمدند، در هر محفلى كه بار مى يافتند، در هر قلمروى كه ره مى پوييدند، بر سرِ هر چشمه اى كه رحل مى افكندند، در پى گمشده خود بودند كه بيابند و برگيرند و به گاه نياز، به كار بندند. حقيقت جو بودند و در پى حقيقت روان. اگر انديشه اى را نقد مى كردند، اگر نوشته اى را به بوته بررسى مى نهادند، در پى آن بودند كه غبار از چهره حقيقت بسترند و راه روشن را بنمايانند و به سرچشمه خورشيد ره گشايند. بسيارى از آنان، هم در فقه، اصول، كلام، تفسير، فلسفه، و ادبيّات، نگارشهايى داشتند و هم در علومى ديگر، مانند رياضيّات و طب، پرتكاپو بودند و خستگى ناپذير. با سستى، تن پرورى، و راحت جويى ميانه اى نداشتند. مرد عرصه هاى كار بودند و تلاش. براى رسيدن به قلّه هاى دانش، هميشه در حركت بودند و خيزش. گردنه هاى دشوارْگذر و راههاى
