هستند; در يكى حرف اضافه صفت نساخته و در ديگرى ساخته است، لذا در يكى بدون كسره درست است و در ديگرى با كسره: ـ نمازْ به قصد قُربت بايد خوانده شود. ـ نمازِ به قصد قُربت، نماز حقيقى است.
تشديد تلفّظ شده و ياى ناقص را همواره بياوريم تشديد نماينده يك حرف است كه به هنگام تكرار و ادغام، در واژه هاى عربى مى نشيند. بنابراين، حذف تشديد از واژه هاى عربى رايج در زبان فارسى با هيچ ميزان ادبى سازگارى ندارد. توصيه مى كنيم كه تشديدها را همواره بگذاريد، مگر آن كه به دليل قرار گرفتن حرف ساكن در پايان كلمه، تشديد تلفّظ نشود، همچون «حَق پرستى» و «تضادهاى روحى»، به خلاف «حقِّ مادر» و «تضادِّ بزرگ». همين دقّت را درباره ديگر اجزاى واژگان نيز بايد روا داشت. مثلاً ياى ناقص ـ معمولاً به غلط آن را همزه مى خوانند ـ در كلماتى چون «انديشه على» و «پيمانه ولايت» حتماً بايد آورده شود.
ظاهر واژه هاى عربى را با ذوق و قرائت پارسى سازگار سازيم واژه هايى كه از زبان عربى به زبان پارسى راه يافته اند، بايد با ذوق و ظرفيّت زبان پارسى سازگارى يابند. از اين رو، تصرّف در شيوه نگارش يا تلفّظ آن ها، مشروط به پذيرش اهل ادب، جايز است; مثلاً بعضى از فتحه هاى زبان عربى، كسره خوانده مى شوند، همچون : «مُطالِعِه» به جاى «مطالَعَه». نيز برخى از الف ها كه در عربى به شكل ياء مى آيند (= الف مقصوره) به همان شكل الف نوشته مى شوند، همچون: «طوبا» و «رحمان». با اين حال، تأكيد مى كنيم كه هرگونه تصرّف بايد با ضابطه هاى ذوقى زبان پارسى سازگار باشد. به مناسبت، از اين نكته نيز ياد مى كنيم كه تبديل همزه يايى كلمات عربى به ياء، هموارهصحيح نيست، بلكه گاه درست و گاه غلط است. قاعده كلّى در اين مورد چنين است: هرگاهقاطبه پارسى زبانان همزه يايى (= همزه روى پايه يايى) را به شكل ياء بخوانند، بايد آن را به ياءتبديل كرد، مانند «ساير»، «شقايق»، «حقايق»، «جَزاير»، «جايز»، «دايره»، «جايزه»، و «فايده».امّا هرگاه قاطبه پارسى زبانان چنان همزه اى را به همان صورت همزه بخوانند، تبديل آن به ياءنادرست و خلافِ قاعده «برابرىِ خوانش و نگارش» است، مانند «رئيس»، «نامرئى»، «قائم»،«شَعائر»، «حائل»، «زائر»، و «لئيم» كه بسيار كم كسى آن ها را رييس، نامريى، قايم، شعاير، حايل،زاير، و لييم مى خواند. پس كلمات دسته دوم را بايد با همزه نوشت، همان گونه كه با همزهخوانده مى شوند.
