ميان نهاد و گزاره فاصله نيندازيم نهاد و گزاره بايد پى يكديگر بيايند و جز هنگام ضرورت، آن هم به كوتاهى، ميان آن دو فاصله نيفتد. فاصله نامناسب و زياد ميان نهاد و گزاره، جمله را زشت و دشوار مى كند. مثال:
شيخ طَبرسى كه برخى او را منسوب به طَبْرِس(معرّب تفرش) و بعضى منسوب به طَبَرستان مى دانند و لذا گروهى نامش را طَبْرِسى و گروهى هم طَبَرْسى مى خوانند،
داراى چند اثر تفسيرى است. صحيح: شيخ طَبرسى داراى چند اثر تفسيرى است. برخى او را منسوب به طَبْرِس (معرَّب تفرش) مى دانند ولذا طَبْرِسى مى خوانند. عدّه اى هم وى را منسوب به طَبَرستان مى شمارند و لقبش را طَبَرْسى تلفّظ مى كنند. اين جمله نيز مثالى است براى فاصله نامناسب ميان نهاد و گزاره:
اصل پنجاه و ششم قانون اساسى كه مى گويد حاكميّت مطلق بر جهان و انسان از آنِ خدا است،
مُلْهَم از جهان بينى قرآنى است. صحيح: طبق اصل پنجاه و ششم قانون اساسى، حاكميّت مطلق بر جهان و انسان از آنِ خدا است. اين اصل از جهان بينى قرآنى الهام گرفته شده است. در جمله زير نيز نهاد بسيار طولانى شده است و براى اصلاح جمله بايد ساختار آن را تغيير داد و البتّه در فعل هاى جمله هم تصرّف كرد: آنچه در شيوه عمل مسؤولان معمول است كه از مردم كناره گيرى كنند و تنها در اتاق هاى دربسته و با جمعى خاص از معاونان و مشاوران در تماس باشند و درنتيجه از همه جا بى خبر بمانند، از نظر امام على(عليه السلام) محكوم است. صحيح: از نظر امام على(عليه السلام)، اين شيوه عمل مسؤولان محكوم است كه از مردم كناره گيرى كنند و تنها در اتاق هاى دربسته و با جمعى خاص از معاونان و مشاوران در تماس باشند و از همه جا بى خبر بمانند.
