گى دوموپاسان، و آلفونس دوده. از نويسندگان ايرانى، صادق هدايت بسيار تحت تأثير اين مكتب بوده است.
هفت. مكتب پارناس اين مكتب بر پايه نظريّه «هنر براى هنر» استوار شده است. به نظر پيروان اين مكتب، تنها فايده هنر «زيبا بودن» است. آنان به استقلال هنر معتقدند. بر اين اساس، ويژگى هاى مهمّ اين مكتب چنين هستند: ـ اعتقاد به «هنر براى هنر». ـ توجّه افراطى به زيبايى و صورت و قالب آثار ادبى. ـ بازگشت به دوره كلاسيك. ـ ضدّيّت با اعتقادات دينى; و پرداختن به مسأله يأس و سرگشتگى بشر. پيروان اين مكتب بيش تر شاعر بودند و تنها به فرانسه محدود ماندند. تئوفيل گوتيه، لوكنت دوليل، و ژوزه ماريا دو هرديا چهره هاى معتبر اين مكتب بودند. اين مكتب نيز به قرن نوزده تعلّق داشت.
هشت. مكتب رمزگرايى (= سَمبُليسم) رمز گرايى، نمود عصيان هنرمندان در برابر مكاتب واقع گرايى و وصف گرايى بود. رمزگرايان بر فلسفه بدبينانه شوپِنهاوِر و ايده آليست هاى معنى گرا تكيه داشتند. آنان ديگر بار شعر را بر اريكه قدرت و افتخار نشاندند. بودلر، پايه گذار اين مكتب، معتقد بود: دنيا جنگلى است سرشار از اشارات. حقيقت از چشم مردم عادى پنهان است و فقط شاعر مى تواند به رمز و راز اين اشارات پى ببرد. برخى از شاعران اين مكتب، در اين رمزآلودگى غرق شدند و با تمايلات مثلا عارفانه (!) و گاه شهوت خيز، انديشه هاى مبهم و غير اخلاقى را رواج دادند. متأسّفانه اين جريان بر آثار هنرى ايران در قرن حاضر تأثير بسزا نهاد. برخى از اصول اين مكتب عبارتند از: ـ ابهام گرايى افراطى و توجّه به مخاطبان خاص به ويژه در شعر. ـ تكيه بر اصل مبتذل «هنر براى هنر» و ستيز با ادبيّات متعهّد. ـ دلبستگى به عرفان (!) و كشف و شهود مصطلح خود. ـ به هم زدن زبان معيار و دستور زبان; و پايه نهادن زبانى خود ساخته. ـ در هم ريختن وزن هاى معهود شعر و تأسيس شعر نو. ـ غرق شدن در رؤيا و ذهنيّات هذيان آلود. ـ به تصوير كشيدن حالات يأس بار و اندوه خيز بشر. ـ عصيان در برابر اخلاق و نظم; و گرايش به هرزگى و عيش و نوش و بى بند و بارى.
