است. چون ارتباط مستقيم و بىواسطه ذهن ها با يكديگر ممكن نيست، براى اين منظور بايد واسطه اى به كار بُرد. همواره مهم ترين وسيله ارتباط افراد بشر زبان بوده است. بنابراين، بايد زبان را از نهادهاى اجتماعى دانست. نهادهاى اجتماعى از غرايز فطرى بشر نيستند، بلكه ثمره زندگى اجتماعى او محسوب مى شوند; از اين رو، همواره در معرض تغيير و تحوّل هستند و بر اثر نيازهاى متفاوت يا برخورد با جوامع ديگر، دگرگون مى شوند. به همين دليل، زبان نيز كه در زمره نهادهاى اجتماعى است، دستخوش دگرگونى و تكامل مستمر است. امّا فرق زبان با ديگر نهادهاى اجتماعى اين است كه زبان، از
نشانه استفاده مى كند. نشانه هر چيزى است كه نماينده چيزى ديگر باشد يا بر آن دلالت كند. انواع نشانه هاى زندگى اجتماعى بشر را مى توان به سه دسته تقسيم كرد:
1. نشانه تصويرى
يعنى نشانه اى كه ميان صورت و مفهوم آن، مشابهتى عينى هست، مانند نقشه جغرافيا كه بر منطقه اى از زمين دلالت مى كند.
2. نشانه طبيعى
يعنى نشانه اى كه ميان صورت و مفهوم آن، رابطه همجوارى يا تماس هست، مثل رابطه ميان دود و آتش. اين رابطه از مقوله علّيّت است.
3. نشانه وضعى
يعنى نشانه اى كه ميان صورت و مفهوم آن، همچنان رابطه همجوارى و تماس هست، امّا نه از مقوله علّيّت، بلكه بر مبناى قرارداد و عرف و عادت، مانند دلالت نور قرمز بر «عبور ممنوع». براى رسيدن از نشانه به شىء يا عين خارجى، بايد از دو مرحله گذشت: دلالتِ دال بر مدلول; و دلالتِ مدلول بر شىء خارجى. مثلاً با شنيدن لفظ بسيج به معناى بسيج و از معناى آن به خودش پى مى بريم.
ساختار مى گويند. اهمّيّت كار سوسور در اين است كه به خصوصيّت وابستگى و پيوستگى اجزاى اين ساختار اشاره كرده و آن را جزو مهم ترين اوصاف ذاتى زبان شمرده است و آن را به يك تور ماهيگيرى تشبيه كرده كه
