حوادث با آن كه واقعيّت ندارند، حقيقت دارند; زيرا از حقايق جارى در جهان سرچشمه مى گيرند. به اين نمونه زيبا بنگريد تا نقش تخيّل را در انتقال يك پيام به تماشا بنشينيد: سحرگاهان كه نسيم با بويى دل انگيز از راه مى رسد، قاصدى است كه خبر از گُل مى آورد. هر همنشين كه مدّتى با گُل مى نشيند، حتّى اگر گِل باشد، خوشبو مى گردد... گُل، سنجاق قشنگى نيست كه بانوى درخت آن را در صحن چمن فقط براى آرايش و زيبايى به گيسو زده باشد و دكمه برجسته درشتى نيست كه بيهوده بر لباس خود دوخته باشد. گل با همه زيبايى و دلفريبى، در طبيعت وظيفه اى بس سنگين بر عهده دارد. گل مأمور ادامه وجود گياه است و آينده درخت را در پنجه كوچك خود مى فشارد و حفظ مى كند... گل مسافرى است كه با زيبايى و جلوه گرى از بهار مى گذرد تا در منزلگاه تابستان به صورت ميوه از درخت فرود آيد. همين صورت خيالى است كه به جهان تكاپو مى بخشد و نوشته ما را نيز سرشار از حيات و نشاط مى كند: يكى از زيباترين صور خيال، تصرّفى است كه ذهن نويسنده در اشيا و عناصر بى جان طبيعت مى كند و از رهگذر نيروى تخيّل خويش، به آن ها حركت و جنبش مى بخشد; و در نتيجه، هنگامى كه از دريچه چشم او به طبيعت و اشيا مى نگريم، همه چيز در برابر ما سرشار از زندگى و حيات و حركت است.
