تركى: وقتى رشوه از در وارد شد، عدالت از پنجره فرار مى كند. مرد باهمّتش و مرغ با بالش اوج مى گيرد.
چينى: عمارت هاى بزرگ را از سايه شان و مردان بزرگ را از تعداد دشمنانشان مى توان شناخت. اكنون، نمونه اى از متن آميخته به مَثَل را از نظر مى گذرانيم. همان گونه كه مى بينيد، به كار گرفتن مَثَل سبب شده است كه خواننده با اين متن احساس نزديكى و اُنس كند: روشنفكر امروز درباره مسائل اساسى هيچ وقت اظهار عقيده نمى كند. هر وقت كه
هوا پس است، شانه اش را بالا مى اندازد و مى گويد: لابد مصلحت در اين است. با اين حال، روشنفكر امروز عقيده دارد كه رجال استخواندار را بايد قدر دانست... زيرا رجال هزار فاميل رگ و ريشه دارند، و
با آل على هر كه در افتاد ور افتاد... به ظاهر رَجَز مى خواند كه
سنگ را بسته و سگ را گشاده اند، امّا شگفتا كه خود او نيز پيرو مكتب بت تراش است. حال به نمونه هايى از مَثَل هاى زيبا و اثرگذار فارسى بنگريد. با دقّت در هر مثل، آشكار مى شود كه به راستى، گاه تأثير يك مَثَل بيش از چندين جمله است. خوب است نويسنده جوان براى تمرين، اين مَثَل ها را، يكان يكان يا چندى با هم، در متنى به كار بَرَد: آب از سرچشمه گِله! آبكش رو نگاه كن كه به كفگير مى گه تو سه تا سوراخ دارى! از بى كفنى زنده ايم! از يك گل بهار نمى شه! اسب را گم كرده، پى نعلش مى گرده! استخرى كه آب نداره، اين همه قورباغه چه كار! اگر بيل زنى، باغچه خودت را بيل بزن! اولاد بادام است; اولادِ اولاد مغز بادام! با كدخدا بساز، ده را بچاپ! با گرگ دنبه مى خوره، با چوپان گريه مى كنه! چاقو دسته خودشو نمى بُره! حرمت امامزاده با متولّيه!
