«شفاعت عندالله» به شمار مي رود زيرا
همگي اينها وساطت نزد خداي متعال براي رساندن
خيري به شخص ديگر يا دفع شري از اوست.
ضوابط شفاعت
همانگونه که اشاره شد شرط اساسي براي شفاعت
کردن و شفاعت شدن، اذن الهي است چنانکه در آيه (255) از سوره بقره
مي فرمايد:من ذا الذي يشفع الا باذنه.
کيست که بدون اذن خدا نزد او شفاعت کند؟
و در آيه (3) از سوره يونس مي
فرمايد:ما من شفيع الا من بعد اذنه.
هيچ شفاعت کننده اي نيست مگر بعد از اذن
الهي.
و نيز در آيه (109) از سوره طه مي
فرمايد:يومئذ لاتنفع الشفاعة الا لمن اذن له الرحمن و
رضي له فولا.
در آنروز، شفاعت سودي نبخشد مگر براي کسي
که خداي متعال به او اذن داده و سخنش را پسنديده باشد.
و در آيه (23) از سوره سبا مي فرمايد:و لاتنع الشفاعة عنده الا لمن اذن له.
و شفاعت نزد او سودي نبخشد جز براي کسي
که مشمول اذن الهي باشد.
از اين آيات، اجمالا شرط اذن الهي ثابت
مي شود ولي از ويژگيهاي ماذونين، استفاده
نمي شود.
اما از آيات ديگري مي توان
شرايط روشن تري براي طرفين به دست آورد. از جمله در
آيه (86) از سوره زخرف مي فرمايد:ولا يملک الذين يدعون من دونه
الشفاعة الا من شهد بالحق و هم يعلمون.
و کساني را که جز خدا مي خوانند مالک شفاعت
نيستند (و هيچ کس مالک شفاعت نيست) مگر کسي که به حق
شهادت دهد و داراي علم باشد.
شايد منظور از «من شهد بالحق» شهداء اعمال باشند که
به تعليم الهي از اعمال و نيات
