ثانيا ارزش احتمال، تنها ، تابع يک عامل
(=مقدار احتمال) نيست بلکه مي بايست « مقدار محتمل» را
نيز در نظر گرفت. مثلا اگر احتمال سوددهي در مورد يک کار
اقتصادي 5 درصد و در مورد کار ديگري 10درصد باشد ولي
مقدار سود محتمل در کار اول، يکهزار ريال و در کار دوم، يکصد
ريال باشد کار اول ، پنج مرتبه بر کار دوم، رجحان خواهد داشت با اينکه
مقدار احتمال آن (5 درصد) نصف مقدار احتمال در کار دوم (10 درصد) است.1. 50=100/5000=100/5*1000
10=100/1000=100/10*100
5=10/50
و چون منفعت احتمالي پي جويي
دين، بي نهايت است هر قدر هم احتمال دستيابي به
نتيجه قطعي درباره آن، ضعيف باشد باز هم ارزش تلاش در راه آن،
بيش از ارزش تلاش در هر راهي است که نتيجه محدودي داشته باشد. و تنها در صورتي ترک پژوهش
درباره دين عقلا موجه است که انسان، قطع به نادرستي دين
يا غير قابل حل بودن مسائل آن داشته باشد ، اما چنين قطع و
اطميناني از کجا بدست مي آيد؟!
پرسش
1. انگيزه انسان براي شناختن حقايق
چيست؟
چرا انسانها درباره همه حقايق به پژوهش نمي پردازند؟
منظور از حس ديني چيست؟ و چه دليليبراي وجود آن آورده اند؟
ضرورت پژوهش درباره اصول دين را بيان کنيد؟
آيا مي توان اميد نداشتن به حل قطعي مسائلديني را عذري براي ترک پژوهش قرار داد؟ چرا؟
1. 50=100/5000=100/5*1000
10=100/1000=100/10*100
5=10/50
