طبق اين نظر، پي جويي دين، داراي انگيزه فطري مستقلي است و نيازي به اثبات لزوم آن از راه دليل و برهان ندارد.

اين بيان را مي توان با شواهدي از آيات و روايات مربوط به فطري بودن دين کمابيش تاييد کرد ولي نظر به اينکه تاثير اين ميل فطري، آگاهانه نيست ممکن است کسي در مقام بحث و احتجاج، منکر وجود چنين گرايشي در خودش بشود. از اينروي، ما به اين بيان ، بسنده نمي کنيم و به اثبات اهميت پي جويي دين، از راه دليل عقلي مي پردازيم.

اهميت پي جويي دين

روشن شد که ميل فطري به شناخت حقايق از يک سوي، و علاقه به دستيابي به منفعت و مصلحت و ايمني از زيان و   خطر از سوي ديگر، انگيزه نيرومندي براي انديشيدن و تحصيل دانشها و بينشهاي اکتسابي مي باشد.بنابراين، هنگامي که شخصي مطلع شود از اينکه در طول تاريخ، سلسله اي از انسانهاي برجسته ادعا کرده اند که ما از سوي آفريننده جهان براي هدايت بشر بسوي سعادت دو جهان، برانگيخته شده ايم و در راه رساندن پيام خويش و راهنمايي بشر، از هيچ کوششي و تلاشي دريغ نورزيده اند و هر گونه سختي و رنجي را تحمل کرده اند و حتي جان خودشان را نيز در راه اين هدف، فدا کرده اند؛ چنين شخصي با همان انگيزه ياد شده، درصدد تحقيق پيرامون دين برمي آيد تا ببيند که آيا ادعاي پيامبران، درست و داراي دلايل منطقي کافي است يا نه. بويژه هنگامي که اطلاع پيدا کند که دعوت ايشان مشتمل بر بشارت به سعادت و نعمت ابدي، وانذار از شقاوت و عذاب جاوداني بوده است. يعني پذيرفتن دعوت ايشان مستوجب منافع احتمالي بي نهايت، و مخالفت با ايشان  مستوجب ضررهاي احتمالي بي نهايت مي باشد. چنين کسي چه عذري مي تواند براي تغافل و بي تفاوتي نسبت به دين بياورد و درصدد تحقيق و پژوهش درباره آن برنيايد؟

آري، ممکن است کساني در اثر تنبلي و راحت طلبي نخواهند زحمت تحقيق و بررسي را به خود بدهند، و يا به اين علت که پذيرفتن دين، محدوديتهاي را پيش مي آورد و ايشان را از پاره اي کارهاي دلخواهشان باز