آن را به نادانان برسانى و بر توست كه اين رسالت را از جانب او به بهتر گونه اى به آنان برسانى و در اداى رسالتش به وى خيانت نكنى و چون آن (رسالت) را بر عهده گرفتى به نيابت او بپردازى. ولا حول ولا قوّة إلاّ بالله (و جنبش و نيرويى نيست مگر به خدا).
16 . و امّا حقّ سرپرست تو به مالكيّت (مالك و آقاى تو) مانند حقّ همان حكمرواى توست جز اينكه اين يك مالكيّتى (بر تو) دارد كه آن يك ندارد. فرمانبردارى از او در هر كم و بيشى بر تو واجب است مگر آنكه اين فرمانبردارى تو را از وجوب اداى حقّ خداوند بيرون بَرَد و ميان تو و حقّ او و حقّ آفريدگان مانع شود، پس چون حقّ خدا را گزاردى به حقّ وى (مالكت) باز مى گردى و به اداى آن مى پردازى. ولا قوّة إلاّ بالله (نيرويى جز به خداوند نيست).
سپس حقوق رعيّت
17. و امّا حقوق رعيّت تو كه بر آنان حكومت دارى اين است كه بدانى تو به فزونى نيرويت بر ايشان آنان را به زير سرپرستى گرفتى و ناتوانى و خوارى آنان ايشان را زير سرپرستى تو در آورده، پس چه شايسته است كسى كه ناتوانى و خوارى اش تو را از او بى نياز ساخته چندان كه وى را رعيّت تو كرده و حُكمت را بر او روا ساخته، به غلبه و نيرو از تو سرنتابد و بر آنچه از تو او را بزرگ و دشوار آيد جز ] به خداوند[ به رحمت و حمايت خواهى و بردبارى، يارى نجويد. و چه سزاوار است براى تو كه چون دانستى خدايت به مدد اين تسلّط و نيرو كه بر ديگران چيره آمده اى چه (نعمتى) به تو بخشيده خدا را سپاسگزار باشى كه هر كه شكر گزارَد خدايش بدان نعمت كه بدو بخشيده در افزايد. ولا قوّة إلاّ بالله (و نيرويى جز به خدا نيست).
18 . و امّا حقّ رعيّت تو در دانش (رعاياى مملكت علم ودانش آموزان تو) اين است كه بدانى خدا با دانشى كه به تو داده و گنجينه حكمتى كه به تو سپرده تو را (سرپرست و خزانه دارى) براى آنان قرارداده است و اگر در اين سرپرستى كه خدايت داده نيك از عهده بر آيى و براى ايشان چون گنجور مهربانى باشى كه خير خواه مولاى خود در بين بندگان اوست، و (خزانه دار) بردبار خداخواهى باشى كه چون نيازمندى بيند از اموالى كه در اختيار اوست به
