خلاصه‌ای از مباحث و نکات طرح شده در جلسه به همراه متون مربوطه:

* ص14: مسائل مرتبط با ابهام

* متافیزیک و ارتباطش با مسأله اشیاء متعارف: اگر این ارتباط را قطعی می‌دانید بین نظریه‌ای درباره ابهام با نظریه‌های متافیزیکی، پس نمی‌توانیم متافیزیک را یکی از گزینه‌ها بدانیم که شاید هم نباشد.

* اساس منطق ریاضی جدید، بر قضایای شخصیه است و پذیرفتن این ارتباط، بنیاد این منطق را با چالش مواجه می‌کند. وقتی در اسم‌های خاص، این ابهام وجود داشته باشد، اساس منطق ریاضی به باد می‌رود، چرا که قضایای شخصیه میزان صدق برای منطق ریاضی بود.

* منطق ریاضی را که ریاضیدان‌ها آن را سامان داده‌اند، بسیار عجیب است که مبنا را بر قضایای شخصی گذاشته‌اند که ریاضیات برانی از این قضایاست و سروکارش با طبایع است.

* آینده عقلای بشر افلاطون‌گرایی است چرا که سروکار ذهن ما با طبایع است و میزان صدق و کذب هم چیز دیگری است.

* یکی از پایه‌های افلاطون‌گرایی این است که تمام قواعد و عناصر ریاضی، مستقل از ذهن ریاضیدان موجودند و تمام مباحث و براهین نفس الامریت دارند. البته نفس الامریتی غیرمادی و سروکار ذهن بشر با چیزهایی است که اساساً مادیت ندارند.

* در مباحث نفس الامر در تفسیر چند جلسه بحث شد که بروز و وقوعش در ذهن به چه شکل است. مطلبی معروف داشتیم که الوجود یساوق الوحدة که وقتی می‌گوییم زید موجود است، یعنی زید یک چیز است و وجود برای موجود تبعض بردار نیست و از طرفی می‌گویند وجود بسیط است و جزء بردار نیست. در مورد یک پاره‌خط سؤالاتی مطرح می‌شد. وقتی می‌گوییم این پاره‌خط مثلاً ده سانتی موجود است اگر بدون اینکه واقعاً آن را نصف کنیم (اگر آن را واقعاً نصف کردیم، آیا بگوییم وجود نصف شد؟)، آیا طرف راست و چپ دارد یا نه؟ آیا وجود طرف راست با چپ یک وجود و عین هم هستند، یا دو تا هستند؟ اگر همین تنصیف را به همین شکل ادامه دهیم، یکی از سؤالات اساسی این است که آنچه متصف به وجود شد و وحدت دارد، چیست؟ (اگر بگوییم توحد توجه است که عامل وحدت است، یک نوع نگاه جدیدی می‌شود.)

* اگر مبنای اسماء خاص تمرکز باشد، قطع نظر از مسأله پارادوکس، می‌توان برای ابهام تحلیل ارائه داد و گفت که خود اشیاء خاص منشأ متافیزیکی نخواهد داشت و مسأله معرفت‌شناختی خواهد بود.

* اشاره به روایتی در مورد وحدت: