سيزده.شيوه تنظيم كتابنامه
دوازده.شيوه پانوشت دهي
دوازده. شيوه پانوشت دهى پانوشت ها را پاى صفحات و گاه در آخر فصل يا انتهاى رساله مى آورند. ارائه پانوشت با اين مقاصد انجام مى پذيرد: ارائه مأخذ، توضيح و تكميل مطلب متن، ارجاع به اجزاى ديگر رساله، ارجاع به منابع ديگر، ارائه معادل هاى خارجى و ضبط بيگانه اَعلام، به دست دادن نسخه بدل ها، آوردن معنى واژه ها. شماره تُك (= ارجاع به پانوشت) بايد دقيقاً در جايى قرار گيرد كه پانوشت به آن مربوط مى شود. اين شماره به تنهايى آورده مى شود و لازم نيست در پرانتز يا علامتى ديگر قرار گيرد. خوب است شماره هاى تُك به تناسب هر صفحه رقم گذارى شوند. آوردن شماره هاى پياپى در مجموع صفحه ها، به ويژه آن گاه كه تعداد آن ها زياد باشد، مطلوب نيست. لازم است پانوشت هاى طولانى را به صورت ضميمه در پايان رساله بياوريم.
سيزده. شيوه تنظيم كتابنامه خوب است كتابنامه در پايان رساله قرار گيرد. كتابنامه، به اقتضاى خود رساله، به يكى از اين صورت ها مى آيد: يكم. فقط آثارى كه در پانوشت ها به آن ها اشاره شده است. دوم. آثارى كه به طور مستقيم يا غير مستقيم، از جمله موارد اشاره شده در پانوشت ها، از آن ها بهره گرفته شده است. سوم. گزيده آثار درجه يك و معتبرتر كه از آن ها استفاده شده است. چهارم. آثار مورد استفاده همراه با شرحى مختصر در وصف هر يك (= كتابشناسى وصفى). شايسته است كتابنامه به تفكيك نوع آثار (كتاب، نشريه، مدرك،...) و زبان يا موضوع آن ها دسته بندى شود. در كتابنامه، ترتيب الفبايى از روى نام خانوادگى صاحب اثر رعايت مى شود و به خلاف پانوشت، نام خانوادگى پيش از نام قرار مى گيرد. نيز از آوردن شماره صفحه اثر خوددارى مى شود. اطّلاعات اصلى مندرج در كتابنامه از اين قرارند: نويسنده، نام كتاب، مترجم، ويراستار، ناشر، محلّ نشر، نوبتِ انتشار، و سال چاپ; مثلا: عميد زنجانى، عبّاسعلى:
فقه سياسى، ج 2، اميركبير، تهران،
1366. بلاشر، رژى:
در آستانه قرآن، محمود راميار، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، تهران، دوم،
1365. توصيه مى شود كه همين شكل به طور دقيق رعايت گردد. در پانوشت هاى داخلى كه نشانى مأخذ را ارائه مى دهند، همين ترتيب با دو تفاوت رعايت مى شود: يكى آن كه در ابتدا نخست نام و آن گاه نام خانوادگى مى آيد; ديگر اين كه شماره صفحه مربوط ذكر مى شود. مثال:
