درس بيست و نهم:تازگي و طراوت
درس بيست و نهم تازگى و طراوت نويسنده توانا همواره مى كوشد كه از هر چه بوى فرسودگى مى دهد، پرهيز كند. به اين منظور، بهره گرفتن از سبك امروزى، واژه هاى نو، تعبيرهاى تازه، ساختار مناسب اين روزگار، و نيز عناصر محتوايى شاداب و نو ضرورت دارد. تقليد از ديگران، يكى از اسباب عقب افتادگى نويسنده به شمار مى رود. نوشته هاى خوب معمولاً زاييده ذهن هاى آفرينشگر و نوجو هستند، بدان شرط كه نوگرايى را به ابتذال نكشانند و به افراط دچار نگردند. اصولاً هر سبك داراى ويژگى هايى معيّن است. هنگامى كه عمر يك سبك به سر مى آيد، ديگر نمى توان از آن ويژگى ها تقليد كرد، ولى مى توان و بايد از صفات و امتيازات ديگر آن بهره برد. به ديگر بيان، برخى از صفات يك سبك هيچ گاه كهنه نمى شوند و همواره مى توانند مورد اقتباس قرار گيرند. مثلاً فخامتِ بيان و رسايىِ گفتار در سبك خراسانى، بايد سرلوحه شاعر و نويسنده امروز هم باشد. امّا «آوردن دو حرف اضافه براى يك متمِّم » كه ويژگى سبك خراسانى است، در شعر و نثر امروز تقليد كردنى نيست. مثلاً: مرا در زير ران اندر، كُميتىكُشنده نى و سركش نى و توسنشاهد: در زير ران اندر =
اندر در زير ران. البتّه همين روش بيانى در سبك عراقى هم ملاحظه مى شود، امّا چون در آن فراوان به كار نمى رود، از ويژگى هايش شمرده نمى شود. اكنون اگر شاعر يا نويسنده امروز در اثرش از اين شيوه بيانى تقليد كند، از كارش بوى كهنگى و فرسودگى به مشام مى رسد. البتّه در نوع نگاه هم هنرمند بايد از تقليد خوددارى كند. در اين جا نيز آنچه از ويژگى هاى سبك هاى
