درس بيست و دوم:نشانه گذاري(1)

درس بيست و دوم نشانه گذارى(1) دو. ميان جمله هاى پايه و پيرو: چنان كه ياد كرديم، از جاهايى كه امام خود را نمود، در مراسم فوت پدر گرامى اش بود. سه. پيش و پس از بدل، اگر بدل در ميان جمله باشد: نگاهش كه به چهره فاطمه،دختر امام حسين(عليه السلام)،افتاد... . چهار. بين همه واحدهاى هَمطِراز: در همه چيز به پدرش همانند بود: سخن گفتنش، سكوتش، راه پيمودنش، نورى كه از چشمانش فرا مى تابيد،... . سليقه ما اين است كه پس از همه واحدهاى همطراز ويرگول قرار گيرد، از جمله واحدِ پيش از واحد آخر. استدلال ما اين است كه گاه هر واحد، خود، داراى اجزائى است و چنانچه پيش از واحد آخر فقط واو عطف قرار گيرد و ويرگول نيايد، روشن نمى شود كه كدام يك از اين اجزا داخل در واحد آخر و كدام داخل در واحد قبل از آخر است. مثلاً در جمله زير اگر بعد از كلمه «نقص» ويرگول قرار نگيرد ـ همان گونه كه معمولاً چنين مى كنند و ويرگول نمى گذارند ـ ممكن است تصوّر شود كه «مبرّا بودن از عيب و نقص و ميانه و وسط شىء» روى هم يك واحد است: آزادى در لغت به معناى قدرت انتخاب، رهايى، خالص شدن از آميختگى، مبرّا بودن از عيب و نقص، و ميانه و وسط شىء است.