سه.مقطع
دو.متن
درس هفدهم:پيكره نوشته(2)
درس هفدهم پيكره نوشته(2) دو. متن نويسنده، جان كلام و اصل موضوع را در بخشى به نام «متن» عرضه مى كند. متن به منزله استخوان بندى نوشته است. در اين بخش است كه نويسنده بايد همه نيروى خويش را به كار گيرد تا با بهرهورى از قدرت تفكّر و تخيّل، صورت هاى ذهنى خويش را در قالب الفاظ و تعابيرى مناسب بريزد. در تنظيم متن، پاراگراف بندى مهم ترين كار است. به دليل اهمّيّت خاصّ اين مطلب، ترجيح داده ايم كه آن را در درس آينده به طور مستقل تقديم كنيم.
سه. مَقْطَع در بخش پايانى يا مقطع، نويسنده پيام مطلوب خويش را به خواننده مى رسانَد. بنابراين، آن گاه مى توان به نوشته پايان داد كه مطلب به اندازه كافى پرورانده شده و خواننده در انتظار نتيجه گيرى باشد. از آن جا كه بيش تر خوانندگان از همين بخش پايانى به مقصود نويسنده دست مى يابند، عبارات اين بخش بايد زيبا و دلنشين و رسا و گويا باشند و هرگز در قالب هاى نخ نما شده وكليشه اى و خسته كننده عرضه نشوند. آوردن عباراتى چون «پس نتيجه مى گيريم...» و «لذا بر ما لازم است...» از شور و اوج يك نوشته مى كاهد. حتّى در مقالات و نوشته هاى پژوهشى نيز بايد به زيبايى مقطع توجّه داشت. بهرهورى از نوعى نمادگرايى و كنايه آميزى، گاه مقطع را زيباتر مى سازد، به گونه اى كه خواننده با قدرى زحمت و تأمّل، به نتيجه دست مى يابد. مثلا مى توان از پرسشى زيبا و تأمّل انگيز، شاهدى مناسب و جهت دهنده، و امثال آن ها كمك گرفت. نوشته هاى خوب، نتيجه خود را خواه ناخواه به خواننده مى رسانند و نياز به تصريح دل آزار ندارند. «نتيجه گيرى نمادين» هم به ارزش ادبى نوشته مى افزايد و هم به خوانندگان فرصت مى دهد كه هر يك به فراخور حال، به نتيجه اى مناسب دست يابند. يكى از نمونه هاى خوب مقطع، پايان كتابى است كه در آن، نويسنده از ضرورت حفظ هويّت دينى
