هنگامى كه آن روز فرا رسد هيچ كس جز به اراده پروردگار سخن نمى گويد گروهى در آنجا شقى و گروهى سعيدند, گروهى خوشبخت و گروه ديگرى بدبختند
يوم يات لا تكلم نفس الا باذنه فمنهم شقى وسعيد سعادت و شقاوت !.
در آيـات گذشته اشاره اى به مساله قيامت و اجتماع همه مردم در آن دادگاه بزرگ شده بود در اينجا گوشه اى از سرنوشت مردم را در آن روز بيان كرده , نخست مى گويد: «هنگامى كه آن روز فرا رسد هيچ كس جز به اراده پروردگار سخن نمى گويد» (يوم يات لا تكلم نفس الا باذنه ). مردم در آن روز مراحل مختلفى را مى پيمايند كه هر مرحله ويژگيهايى دارد,در پاره اى از مراحل هيچ گونه پرسش و سؤالى از آنها نمى شود و حتى مهر بردهانشان مى نهند, فقط اعضاى پيكرشان كه آثار اعمال را در خود حفظ كرده اند بازبان بى زبانى سخن مى گويند, اما در مراحل ديگر قفل از زبـانشان برداشته مى شود وبه اذن خداوند به سخن مى آيند و به گناهان خود اعتراف مى كنند و خطاكاران يكديگر را ملامت مى نمايند بلكه سعى دارند گناه خويش را بر گردن ديگرى نهند!. به هر حال در پايان آيه اشاره به تقسيم همه مردم به دو گروه كرده , مى گويد:«گروهى در آنجا شقى و گروهى سعيدند, گروهى خوشبخت و گروه ديگرى بدبختند» (فمنهم شقى وسعيد). اين شقاوت و آن سعادت چيزى جز نتيجه اعمال و كردار و گفتار و نيات انسان در دنيا نيست .
