و لسوف يعطيک ربک فترضي (1)

و همانا پروردگارت (آنقدر) به تو عطا خواهد کرد که خشنود شوي.

اشاره به آمرزش الهي است که به واسطه شفاعت آن حضرت شامل حال کساني که استحقاق دارند مي شود.

بنابراين، بزرگترين و نهايي ترين اميد مومنان گنهکار، شفاعت است ولي در عين حال نبايد از «مکر الهي» ايمن شوند و بايد هميشه بيمناک باشند که مبادا کاري از آنها سرزده باشد يا سر بزند که موجب سوء عاقبت و سلب ايمان، در هنگام مرگ گردد و مبادا علاقه به امور دنيوي به حدي در دلشان رسوخ يابد که (العياذ بالله) با بغض خداي متعال از اين جهان بروند بدان جهت که مي بينند اوست که بوسيله مرگ، بين ايشان و محبوبها و معشوقهايشان جدايي مي افکند.

مفهوم شفاعت

شفاعت از ريشه «شفع» به معناي «جفت» گرفته شده در محاورات عرفي بدين معني بکار مي رود که شخص آبرومندي از بزرگي بخواهد که از کيفر مجرمي درگذرد يا بر پاداش خدمتگزاري بيفزايد. و شايد نکته استعمال واژه شفاعت در اين موارد، اين باشد که شخص مجرم به تنهايي استحقاق بخشودگي را ندارد يا شخص خدمتگزار به تنهايي استحقاق افزايش پاداش را ندارد ولي ضميمه شدن و جفت شدن درخواست «شفيع» چنين استحقاقي را پديد مي آورد.

در موارد متعارف، علت اينکه کسي شفاعت شفيعي را مي پذيرد اين است که مي ترسد اگر نپذيرد شفاعت کننده رنجيده شود و رنجش خاطر وي موجب محروميت از لذت مؤانست و خدمت و يا حتي موجب ضرري از ناحيه شفيع گردد. مشرکاني که آفريدگار جهان را داراي اوصاف انساني و از جمله نياز انس با همسر و نديمان و کمک ياران و همکاران و يا ترس از انبازان و همتايان مي پنداشتند براي جلب توجه خداي بزرگ يا مصونيت از خشم وي دست به دامن خدايان پنداري مي زدند و به پرستش فرشتگان و جنيان و کرنش در برابر بتها و تنديسها

1. ر.ک: الضحي/5.