ان المنافقين في الدرک الاسفل من النار. (1)

نکته اي را که بايد در اينجا خاطر نشان کنيم اين است که اسلام و کفري که در فقه، مطرح مي شود و موضوع احکامي از قبيل طهارت و حليت ذبيحه و جواز نکاح وارث يا عدم آنها است ملازمه اي با ايمان و کفر موضوع بحث در اصول دين ندارد زيرا ممکن است کسي شهادتين را بگويد و احکام فقهي اسلام، براي او ثابت شود درحالي که قلبا ايماني به مضمون و لوازم توحيد و نبوت نداشته باشد.

نکته ديگر آنکه اگر کسي قدرت بر شناختن اصول دين نداشت و في المثل مجنون و فاقد عقل بود يا در اثر شرايط محيط نتوانست دين حق را بشناسد به اندازه قصورش معذور خواهد بود اما اگر کسي با وجود امکان شناخت، تقصير کرد و در حال شک باقي ماند يا بدون دليل، اصول و ضروريات دين را انکار نمود معذور نخواهد بود و به عذاب ابدي محکوم خواهد شد.

تاثير ايمان و کفر در سعادت و شقاوت ابدي

با توجه به اينک کمال حقيقي انسان، در سايه قرب الهي تحقق مي بايد و متقابلا سقوط انسان در اثر دوري از خداي متعال حاصل مي شود مي توان ايمان به خداي متعال و ربوبيت تکويني و تشريعي او که  مستلزم اعتقاد به معاد و نبوت است را نهال تکامل حقيقي انسان دانست که اعمال خداپسند بسان شاخ و برگهايي از آن مي رويد و ميوه اش سعادت ابدي است که در جهان آخرت، ظاهر مي گردد. پس اگر کسي بذر ايمان را در دل خود نيفشاند و اين نهال پربرکت را غرس نکرد و به جاي آن، بذر زهرآگين کفر و عصيان را در دلش پاشيد استعداد خدادادش را ضايع کرده و درختي را به بار آورده که ميوه اش زقوم دوزخي خواهد بود. چنين کسي راهي بسوي سعادت ابدي نمي برد و تاثير کارهاي نيکش از مرز اين جهان، فراتر نمي رود.

و راز آن اين است که هر اختياري، حرکتي است براي روح انسان به سوي غايت و هدفي که فاعل در نظر گرفته است. و کسي که اعتقاد به عالم ابدي و قرب الهي ندارد چگونه مي تواند چنين هدفي را در نظر بگيرد و چنين هدفي را در نظر بگيرد و چنين جهتي  را به رفتارش ببخشد؟! و طبعا چنين

1. نساء/145.