درستكارى در شهر و استانى زندگى كند، همان وجود او باعث تهذيب و هدايت مردم آن سامان مى گردد، اگر چه لفظاً تبليغ و ارشاد نكند. ما اشخاصى را ديده ايم كه وجود آنان مايه پند و عبرت بود و صرف نگاه به آنان باعث تنبه مى شد. هم اكنون محلات تهران با هم فرق دارد: در محله اى كه عالم منزه و مهذّبى زندگى مى كند، مردمان صالح با ايمانى دارد.
وقتى عالمى مفسده جو و خبيث باشد، جامعه اى را به عفونت مى كشد؛ منتها در اين دنيا بوى تعفن آن را شامه ها احساس نمى كنند؛ لكن در عالم آخرت بوى تعفن آن درك مى شود. ولى عوام نمى توانند چنين فساد و آلودگى در جامعه اسلامى به بار آورند. عوام هيچ گاه داعيه امامت و مهدويت نمى كند، اين عالم فاسد است كه دنيايى را به فساد مى كشاند: «إذا فَسَدَ الْعالِمُ فَسَدَ الْعالَمُ».(11)
آنان كه دين سازى كرده و باعث گمراهى جمعيت انبوهى شده اند بيشترشان اهل علم بوده اند؛ بعضى از آنان در مراكز علم تحصيل كرده اند.

4 . اهميت تهذيب و تزكيه نفس

اگر انسان خباثت را از نهادش بيرون نكند، هر چه درس بخواند نه تنها فايده اى بر آن مترتب نمى شود بلكه ضررها دارد. علم وقتى در اين مركز خبيث وارد شد، شاخ و برگ خبيث به بار مى آورد و شجره خبيثه مى شود. هر چه اين مفاهيم در قلبِ سياه و غير مهذّب انباشته گردد، حجاب زيادتر مى شود. در نفسى كه مهذّب نشده، علم حجاب ظلمانى است: «العِلمُ هُوَ الحِجابُ الاَكْبَرُ». لذا شرّ عالم فاسد براى اسلام از همه شرور خطرناكتر و بيشتر است. علم نور است، ولى در دل سياه و قلب فاسد دامنه سياهى را گسترده تر مى سازد. علمى كه انسان را به خدا نزديك مى كند، در نفس دنيا طلب باعث دورى بيشتر از درگاه ذى الجلال مى گردد. علم توحيد هم اگر براى غير خدا باشد، از حُجُب ظلمانى است؛ چون اشتغال به ما سِوى الله است. اگر كسى قرآن كريم را با چهارده قرائت لِما سوى الله حفظ باشد و بخواند، جز حجاب و دورى از حق تعالى چيزى عايد او نمى شود. اگر شما درس بخوانيد، زحمت