پسرك من! وصيت مى كنم تو را به چيزى كه پدرم مرا وصيت كرد در وقتى كه وفات او رسيد، و به آن چيزى كه گفت پدرش او را وصيت كرده: اى پسرك من! صبر كن بر حقّ گرچه تلخ باشد».(637)
از حضرت صادق عليه السلام روايت است كه فرمود:
صبر كنيد بر دنيا؛ كه همانا آن ساعتى است. آنچه از آن گذشته، اَلم و سرورى ندارد، و آنچه نيامده نمى دانى چه چيز است. همانا آنچه هست همان ساعتى است كه تو در آن هستى، پس صبر كن در آن بر طاعت خدا و صبر كن در آن از معصيت خدا.(638)
از حضرت باقرعليه السلام منقول است:
من صبر مى كنم از اين غلامم و از اهلم بر آن چيزى كه از حنظل تلختر است. همانا كسى كه صبر كند نائل شود به واسطه صبرش درجه صائم قائم را، و درجه شهيدى را كه در جلو محمّدصلى الله عليه وآله ضربت زده باشد.(639)
عَنْ نَهْجِ البَلاغَةِ: «لا يَعْدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَ، وَ إنْ طالَ بِهِ الزَّمانُ»(640) و «مَنْ لَمْ يُنْجِهِ الصَّبْرُ أهْلَكَهُ الجَزَعُ».(641)
اخبار و آثار در اين باب، بيش از آن است كه در اين مختصر بگنجد.(642)

مقصد بيست و پنجم:

صَفْح و ضدّ آن: انتقام

فصل اوّل: [ ثمرات صفح و مضرّات انتقام ]

از بزرگترين كمالات انسانى تجاوز از اشخاصى است كه به او بدى كردند. و صفت عفو و تجاوز، از صفات جماليه حق تعالى است كه اتّصاف به آن تشبّه به مبادى عاليه است. كسى كه تحت تربيت ربُّ العالمين واقع و مربوب ذات مقدّس حق تعالى شد، بايد در او از صفات