درباره قلوب آنها فرموده است: «فَهِىَ كَالْحِجَارَةِ أوْ أشَدُّ قَسْوَةً»(588). از اين رذيله و مَلَكه خبيثه چه بسا شود كه فسادهاى ديگر نيز بروز كند.
پس بر انسان بيدار كه ايمان به عالم آخرت دارد، لازم است كه با هر حيله و رياضتى است، خود را علاج كند و از اين رذيله خبيثه قلب را پاك و پاكيزه كند كه اگر با اين ملكه - خداى نخواسته - از اين عالم بيرون رود، تا شفاعت شافعين نصيب او شود، در سختيها و فشارها و آتشها و عقابهايى خواهد واقع شد كه ممكن است به قدر طول عمر دنيا طولانى شود تا ممكن شود در تحت شفاعت واقع شود؛ زيرا شفاعت در آن عالم امرى جزافى نيست، و از روى تناسب بين شافع و مشفوع له است.
از اين جهت، كسانى كه از نور توحيد و ولايت بى بهره اند، ممكن نيست به نور شفاعت نائل شوند. اهل معاصى نيز اگر كدورت معاصى آنها را زياد فرا گرفته باشد، ممكن است پس از مدّتهاى مديد به شفاعت نايل شوند.
از پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله نقل شده است: «من ذخيره كردم شفاعت خود را براى اهل گناهان كبيره».(589) شيخ عارف كامل، شاه آبادى (دام ظلّه) مى فرمود: «اين تعبير به "ذخيره" براى آن است كه شفاعت آخرين وسيله است، و ممكن است پس از زمانهاى زياد توسّل به آن وسيله شود؛ چنانكه ذخيره را در وقت بيچارگى و در آخر امر مورد استفاده قرار مى دهند».
اگر اين مطلب را احتمال هم دهيم، براى ما كفايت مى كند كه از اين خواب غفلت و غرور شيطانى برخيزيم و به فكر اصلاح نفس برآييم و خود را با انوار اطاعت و مودّت اوليا عليهم السلام متناسب با آنها كنيم تا مورد شفاعت آنها شويم، و نور شفاعت آنها با نورانيّت اطاعت ما شَفْعْ شود.

فصل چهارم: علاج اساسى سفه به علاج اسباب آن

آنها بسيار است كه ما اكتفا مى كنيم به يكى از مهمّات آنكه سِمَت اساس و بنيان ساير اسباب را دارد.