در روايات شريفه از غضب ننمودن در موقع خود، ذمّ شده: حضرت باقر العلوم عليه السلام نقل فرمود:
خداوند وحى فرمود به شعيب نبى عليه السلام : «همانا من عذاب كنم از قوم تو صد هزار نفر را كه چهل هزار نفر از اشرار آنها و شصت هزار نفر از خوبان آنهاست». عرض كرد: خداوندا، اشرار به جاى خود، اخيار و خوبان براى چه؟ وحى آمد: «براى اينكه مداهنه كردند با اهل معصيت، و سهل انگارى كردند و غضب ننمودند براى غضب من».(440)
حضرت علىّ بن الحسين عليهما السلام فرمود:
حضرت موسى بن عمران گفت: پروردگارا ! كيانند اهل تو، آنها كه در سايه عرش خود، آنها را سايه مى افكنى، در روزى [ كه ] سايه اى جز سايه تو نيست؟ پس وحى فرمود خداوند به او: «آنها كه قلبهاى آنها پاكيزه است و دستهاى آنها نيكويى مى كند. آنها كه ياد جلالت مرا كنند مثل ياد پدرهاى خود. - تا آنجا كه فرمود - : و آنها كه غضب مى كنند براى محرّمات من وقتى حلال شمرده شود، مثل پلنگ وقتى جراحت زده شود».(441)
در باب اخلاق رسول خداصلى الله عليه وآله وارد است كه «يارى نجست براى خود در هيچ مظلمه اى تا آنكه هتك محارم الهيّه مى شد، پس غضب مى نمود براى خداى (تبارك و تعالى )».(442)
از اينجا معلوم شد كه اين غضب - كه در مقابل رحمت و از جنود جهل و ابليس مقرر شده - حالِ اعتدال غضب و آن غضبى نيست كه در تحت زمامدارى عقل و خداى تعالى و شريعت مقدسه آسمانى باشد؛ بلكه مقصودْ حالِ افراط آن است كه در فصل آتى ذَمّ آن مذكور مى شود.
فصل پنجم: [ انحراف قوّه غضبيّه ]
پس از آنكه معلوم شد خداى (تبارك و تعالى ) قوّه غضب را به انسان مرحمت فرموده؛ براى حفظ نظام و تحصيل سعادت دنيا و آخرت، اگر انسان اين نعمت الهيه را در موقع خود صرف نكند و در موقع خود، غضب براى حفظ اين اساس نكند، مشمول: «وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إنَّ
