مولا باقرالعلوم (صلوات الله عليه) عرض كرد كه: «من فقر را از غنا و مرض را از صحت بيشتر دوست دارم». چون از خود اطمينان نداشت كه بتواند خود را آن طور كه مى خواهد با رفاهيت و سلامت حفظ كند، و از سركشى نفس مطمئن نبود. ولى حضرت باقر (سلام الله عليه) چون مقامش فوق عقول بشر است به مناسبت افق جابر و به واسطه تعليم او و دستگيرى او در سلوك الى الله، مقام رضا را اظهار فرمود، و از مَحَبّت الهيه جذوه اى ابراز فرمود كه: «ما هر چه از دوست مى رسد آن را دوست داريم»(354). بليات و امراض و مقابلات آن در سنّت عاشقان و مذهب محبّان يكسان است.
آرى، اولياى حق، بليّات را تحفه هاى آسمانى مى دانند، و شدت و مضيقه را عنايات ربانى مى بينند. آنها به حق خوشند، جز حق نخواهند و به ذات مقدّس متوجهند، و غير از او نبينند. اگر دار كرامت حق را بخواهند، از آن جهت خواهند كه از حق است نه از جهت حظوظ نفسانيه. آنها راضى به قضاء الله هستند از آن جهت كه مربوط به حق است.

فصل پنجم: فضيلت رضا و ذمّ سخط از طريق نقل

عن أبى عبدالله عليه السلام : «لَمْ يَكُنْ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وآله يَقُولُ لِشَي ءٍ قَدْ مَضى: لَوْ كانَ غَيْرُهُ!»(355).
وَقَدْ حُكِيَ عَنْ عَمّار (رَضِيَ اللهُ عَنْهُ) أنَّهُ قالَ فِي صفِّين:
اللهُمَّ إنَّكَ تَعْلَمُ أنِّي لَوْ أعْلَمُ أنَّ رِضاكَ فِى أنْ أقْذِفَ بِنَفْسِى هذا الْبَحْرَ لَفَعَلْتُ. اللهُمَّ إنَّكَ تَعْلَمُ أنِّي لَوْ أعْلَمُ أنَّ رِضاكَ فِي أنْ أضَعَ ظُبَّةَ سَيْفِي في بَطْنِي ثُمَّ أنْحَنِي عَلَيْهِ حَتَّى يَخْرُجَ مِنْ ظَهْرِي لَفَعَلْتُ. اللهمَّ إنّي أعْلَمُ مِمّا عَلَّمْتَنِي أنَّي لا أعْمَلُ عَمَلاً الْيَوْمَ هذا هُوَ أرْضى لَكَ مِنْ جِهادِ هؤُلاءِ الْفاسِقينَ.(356)
اين مقام، مقام تحصيل رضاى حق است، و در حديث است كه:
حضرت موسى (على نبيّنا و آله و عليه السلام) عرض كرد به خداى تعالى كه: به من ارائه بده محبوبترين مخلوق خود را و عابدترين بندگان خود را. خداوند امرش فرمود