تعالي و ملائكه و سَدَنه او، محبوب او را از او مى گيرند، و او را از محبوبش جدا كنند، بالجبلّة والفطرة غضبناك به آنها شود، و با عداوت حق تعالى و ملائكه مقدّسه او از دنيا بيرون رود.
قريب به اين معنى در حديث شريف كافى هست،(342) و ما در شرح اربعين اين حديث شريف را حديث بيست و هشتم قرار داده، شرح نموديم.(343)
بالجمله، سخط و غضب بر حق تعالى و افعال او از جنود ابليس و جهل است. اَعاذَنا اللهُ منه.

فصل دوم: مراتب رضا

براى رضا و ديگر كمالات نفسانيه، مراتب متكثّره و درجات متشتّته است، و ما بعضى مراتب را مذكور مى داريم:
درجه اوّل، رضاى بالله است ربّاً؛ يعنى، رضا به مقام ربوبيت حق است. و آن به اين است كه عبد سالك، خود را در تحت ربوبيت حق - تعالى شأنه - قرار دهد، و از سلطنت شيطانيه، خود را خارج كند، و به اين ربوبية الله تعالى راضى و خشنود باشد. معلوم است مادامى كه شيطان تصرّف در بنده دارد، چه در قلب او و چه در نفس او و چه در ملك بدن او، از تحت ربوبيت و تربيت الهيه خارج است، و «رَضِيْتُ بِاللهِ رَبَّاً»(344) نتواند گفت.
پس اوّل مرتبه رضا آن است كه پس از دخول در تحت ربوبية الله، از اين تربيت الهيّه خشنود باشد. و علامت آن، آن است كه علاوه بر آنكه مشقّت تكليف برداشته شود، از اوامر الهيّه خشنود و خرّم باشد، و آن را به جان و دل استقبال كند، و منهيّات شرعيه پيش او مبغوض باشد، و دلخوش باشد به مقام بندگى خود و مولايى حق.
اگر كسى در تحت تربيت حق تعالى در اين عالم نرود، و خود را تسليم به مقام ربوبيت نكند و سلطنت الهيه را در قلب و ساير اعضاى مملكت خود جايگزين نكند، و از تصرفات