خاتمه

بعضى از امور داخله و خارجه نماز

فصل اوّل: تسبيحات اربعه

آن متقوّم به چهار ركن است:
ركن اوّل «تسبيح» است. و آن، تنزيه از توصيف به تحميد و تهليل است، كه از مقامات شامله است. بنده سالك بايد در تمام عبادات متوجّه آن باشد و قلب خود را از دعواى ثناجويى حق نگاه دارى كند؛ گمان نكند كه از براى عبد ممكن است قيام به حقِ عبوديّت، فضلاً از قيام به حقّ ربوبيّت كه چشم آمال كُمَّل اوليا از آن منقطع و دست طمع بزرگان اصحاب معرفت از ذيل آن كوتاه است «عنقا شكار كس نشود دام بازگير».(251) از اين جهت گفته اند كمال معرفت اهل معارف عرفان عجز خويش است.(252)
آرى، چون رحمت واسعه حق (جلّ و علا) شامل حال ما بندگان ضعيف است، به سعه رحمت خود ما بيچارگان را بار خدمت داده و اجازه ورود در يك همچو مقام مقدّس منزّه، كه پشت كرّوبيين از قرب به آن خم است، مرحمت فرموده. و اين از بزرگترين تفضّلات و ايادى ذات مقدّس ولىّ نعمت است بر بندگان خود، كه اهل معرفت و اولياء كُمَّل و اهل الله قدر آن را به قدر معرفت خود مى دانند، و ما محجوبان بازمانده از هر مقام و منزلت و محرومان