عداوت داشته باشد؛ چنانكه در روايات شريفه و قرآن كريم وارد است. آن در جاى خود صحيح و اين نيز در جاى خود صحيح است.
باب پنجم: شمّه اى از آداب و اسرار ركوع
فصل اوّل: تكبير قبل از ركوع
ظاهر آن آست كه اين تكبير از متعلّقات ركوع و براى مهيّا شدن است براى منزل ركوع. وادب آن، آن است كه مقام عظمت و جلال حق و عزّت و سلطنت ربوبيّت را در نظر آرد و مقام ضعف و عجز و فقر و ذلّت عبوديّت را نصب العين خود قرار دهد؛ و در اين حال، به مقدار معرفتش به عزّ ربوبيّت و ذلّ عبوديّت، تكبير حق تعالى از توصيف كند.
بايد بنده سالك تسبيح و تقديسى كه نمايد، محض اطاعت امر و به واسطه اذن حق تعالى عبادات بداند ؛ والّا خود را جسارت آن نبود كه در محضر ربوبيّت مثل او عبد ضعيفى كه در حقيقت لاشى ء و آنچه دارد نيز از خود معبود عظيم الشأن است لاف از تعظيم او زند. جايى كه مثل علىّ بن الحسين با آن لسان ولايت مآبى شيرين، كه لسان الله است، عرض كند: «أفَبِلِساني هذا الْكالّ اَشْكُرُكَ»(241) از پشه لاغرى چه خيزد.(242)
پس، چون عبد سالك خواهد وارد منزل خطرناك ركوع شود، بايد خود را مهيّاى آن مقام كند؛ و با دست خود تعظيم و عبادت و سلوك خود را پشت سر اندازد و دستها را تا حذاى گوش بلند كند و كفهاى خالى خود را رو به قبله كند و صفراليد و تهى دست با قلب پر از خوف و رجا، خوف از تقصير و قصور به قيام به مقام عبوديّت و رجاء واثق به مقام مقدّس حق كه او را تشريف داده و به چنين مقاماتى كه از خُلّص اوليا و كُمَّل احبّاست بار داده، وارد منزل ركوع شود.
فصل دوم: آداب انحناء ركوعى
عمده احوال صلات سه حال است، كه ساير اعمال و افعال مقدّمات و مهيّئات آنهاست:
