هدايت قرآن در آنها تابان باشد؛ با اينكه اين آثار را مى بينيم حاصل نشود با ايمان برهانى.
پس اگر بخواهيم از تصرف شيطان خارج شويم و در تحت پناه حق تعالى واقع شويم، بايد با شدّت ارتياض قلبى و دوام توجّه يا كثرت آن و شدّت مراوده و خلوت، حقايق ايمانيّه را به قلب رسانده تا قلب الهى شود؛ و چون قلب الهى شد، از تصرّف شيطان تهى گردد؛ چنانكه خداى تعالى فرمايد: «اللَّه وَلىُّ الَّذينَ آمَنوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُلُماتِ اِلىَ النُّور»(230) پس مؤمنين را، كه حق تعالى متصرّف و متولّى ظاهر و باطن و سرّ و علن است، از تصرّفات شيطان خالص و در سلطنت رحمان داخلند، و از همه مراتب ظلمات به نور مطلق آنها را خارج كند: از ظلمت معصيت وطغيان، و ظلمت كدورات اخلاق رذيله، و ظلمت جهل و كفر و شرك و خودبينى و خودخواهى و خودپسندى، به نور طاعت و عبادت و انوار اخلاق فاضله، و نور علم و كمال ايمان و توحيد و خدا بينى و خدا خواهى و خدا دوستى منتقل شود.
چنانكه يكى از آداب آن «توكّل» است كه آن نيز از شعب ايمان و انوار حقيقى لطيفه ايمانيّه است. و آن واگذار نمودن امور است به حق، كه از ايمان قلب به توحيد فعلى حاصل شود.
چون بنده سالك غير حق تعالى مفزع و پناهى نديد و تصرّف در امور را منحصر به ذات مقدّسش دانست، حالت انقطاع و الجاء و توكّل در قلب پيدا شود و استعاذه او حقيقت پيدا كند. و چون از روى حقيقت به حصن حصين ربوبيت و الوهيّت پناه برد، ناچار او را پناه دهد با فضل واسع و رحمت كريمانه، اِنَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظيم.

فصل سوم: بعض آداب تسميه

عَنِ الرِّضاعليه السلام حينَ سُئِلَ عَنْ تَفْسيرِ «البِسمِلَةِ» قالَ: «مَعنى قَوْلِ القائِلِ: بِسْمِ الله، اَيْ اَسِمُ عَلى نَفْسِي سِمَةً مِنْ سِماتِ الله، وَهِيَ العِبادَةُ». قالَ الرّاوي فَقُلْتُ له: ما السِّمَةُ؟ قال: «اَلْعَلامَة»(231).
بدان (جَعَلَكَ الله وَإيّانا مِنَ المُتَسَمّينَ بِسِماتِ الله) كه دخول در منزل «تسميه» براى سالك ميسور نيست مگر بعد از دخول در منزل استعاذه.
براى متوسّطين و امثال ما ناقصين، ادب آن است كه سمه وداغ عبوديّت را در وقت