تَقَطَّعَتْ اَعْضائى وَسألَتْ مُقْلتاىَ عَلى صَدْري اَنْ اَقُومَ للّه (جَلَّ جَلالُهُ) بِشُكْرِ عُشْرِ الْعُشْرِ مِنْ نِعْمَةٍ واحِدَةٍ مِنْ جَميعِ نِعَمِهِ الّتى لا يُحْصيها الْعادّونَ وَلا يَبْلُغُ حَدَّ نِعْمَةٍ عَلى جَميعِ حَمْدِ الْحامِدينَ، لا والله، أو يَرانِىَ الله لا يَشْغَلُنى شَى ءٌ عَنْ شُكْرِهِ و ذِكْرِهِ في لَيْلٍ ولا نهارٍ ولا سِرٍّ وَلا عَلانِيَةٍ.
وَلَوْلا اَنَّ لِاَهلي عَلَيَّ حقّاً ولِسائِرِ النّاسِ مِنْ خاصِّهِمْ وَعامِّهِمْ عَلَيَّ حُقوقاً لا يَسَعُني اِلاَّ الْقِيامُ بِها حَسَبَ الوُسْعِ والطّاقَةِ حتّى أُؤَدّيَها اِلَيْهِمْ، لَرَمَيْتُ بِطَرْفي اِلَى السَّماءِ و بِقَلْبِى اِلىَ الله، ثُمَّ لَمْ اَرْدُدْهُما حتّى يَقْضِى الله عَلى نَفْسى، وَهُوَ خَيْرُ الْحاكِمينَ. وَبَكَى عليه السلام و بَكى عَبدُالمَلِك ... .(182)
   

باب چهارم: شمه اى از آداب قرائت و اسرار آن

مصباح اوّل: آداب مطلقه قرائت قرآن شريف

فصل اوّل: [ عظمت قرآن و ادب تعظيم ]

يكى از آداب مهمّه قرائت كتاب الهى، كه عارف و عامى در آن شركت دارند و از آن نتايج حسنه حاصل شود و موجب نورانيّت قلب و حيات باطن شود، «تعظيم» است. و آن موقوف به فهم عظمت و بزرگى و جلالت و كبرياى آن است.
فهم عظمت قرآن خارج از طوق ادراك است، لكن اشاره اجماليه به عظمت همين كتاب متنزّل، كه در دسترس همه بشر است، موجب فوائد كثيره است.
اى عزيز، عظمت هر كلام و كتابى يا به عظمت متكلّم و كاتب آن است، يا به عظمت مطالب و مقاصد آن، يا به عظمت نتايج و ثمرات آن، يا به عظمت رسول و واسطه آن، يا به عظمت مرسَلٌ اليه و حامل آن، يا به عظمت حافظ و نگاهبان آن، يا به عظمت شارح و مبيّن آن، يا به عظمت وقت ارسال و كيفيّت آن است. بعض از اين امور ذاتاً و جوهراً در عظمت دخيل است، و بعضى عرضاً و بالواسطه، وبعضى كاشف از عظمت است. جميع اين امور كه ذكر شد، در اين صحيفه نورانيّه به وجه اعلى و اوفى موجود بلكه از مختصّات آن است، كه كتاب ديگرى را در آن يا اصلاً شركت نيست و يا به جميع مراتب نيست.