بردى كه خود را متصرّف مى بيند و فرياد «لَاُغْوِيَنَّهُمْ»(167) مى زند. آن بدبخت و شقى در حجابهاى شرك و خودبينى است. از خواب گران برآى، و به قلب خود برسان آيات شريفه كتاب الهى و صحيفه نورانى ربوبى را. اين آيات با عظمت براى بيدار كردن من و تو فرو فرستاده شده، و ما جميع حظوظ خود را منحصر به تجويد و صورت آن كرديم و از معارف آن غفلت ورزيديم تا شيطان بر ما حكومت كرد و حكمفرما شد و در تحت سلطه شيطان واقع شديم.

فصل پنجم: بعض درجات ديگر اخلاص

يكى از درجات اخلاص، تصفيه عمل است از رؤيت استحقاق ثواب و اجر. در مقابل آن، شوب آن است به طلب اجر و رؤيت استحقاق مزد و ثواب. و اين از يك مرتبه اعجاب به عمل خالى نيست، كه سالك بايد خود را از آن تخليص كند. و اين رؤيتِ استحقاق از نقصان معرفت به حال خود و حق خالق (تعالى شأنه) است؛ و اين نيز از شجره خبيثه شيطانيّه است كه به رؤيت خود و عمل خود أنّيّت و انانيّت برگردد. بيچاره انسان تا در حجاب رؤيت اعمال خويش است و آن را از خود مى داند و خود را متصرف در امر مى داند، از اين مرض نجات پيدا نكند و به اين تصفيه و تخليص نائل نگردد. پس، سالك بايد جهد كند و با رياضات قلبيّه و سلوك عقلى و عرفانى به قلب بفهماند كه جميع اعمال از موهبات و نعمتهاى الهيّه است كه حق تعالى به دست بنده اجرا فرموده. چون توحيد فعلى در دل سالك جايگزين شد، عمل را از خود نداند، پس طلب ثواب نكند بلكه ثواب را تفضلْ و نعم را ابتدايى داند.
در كلمات ائمّه اطهارعليهم السلام خصوصاً صحيفه سجّاديه همان صحيفه نورانيّه الهيّه كه از سماء عرفان عارف بالله و عقل نورانى سيّد ساجدين نازل شده براى خلاصِ بندگان خدا از سخن طبيعت و فهماندن ادب عبوديّت و قيام در خدمت ربوبيّت، اين لطيفه الهيّه بسيار مذكور است:
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى ابْتِدائِكَ بِالنِّعَمِ الجِسامِ، وَاِلهامِكَ الشُّكْرَ عَلَى الاِحْسانِ.(168)