عرضه، و از اين راه خدمتى بس ارزنده كرده اند.
بنابراين، بر خلاف سه اثر پيشين، جهاد اكبر به قلم حضرت امام نيست بلكه تقرير دروس ايشان است، آنهم نه مثل صحيفه نور و صحيفه امام كه عين عبارت به همان شكل اصلى پياده شده است، بلكه با تغييراتى كه گذشت. از اين رو، و نيز براى پرهيز از هرگونه اشتباه، ما آن را تقريرات دروس اخلاق ناميده ايم. پيداست كه اين اسم با محتوا مطابقتر است؛ هر چند، چنانكه گذشت، حضرت ايشان در نجف اشرف، درسِ اخلاقى منظّم و با اين عنوان نداشته اند ؛ ولى اين محتوا از بهترين دروس اخلاق به شمار مى آيد.
حضرت امام به آثار اخلاقى اش بيش از ديگر آثارش تعلّق خاطر داشته و نشر آنها را لازمتر مى دانسته است. دليل اين نكته بند ششم وصيت نامه ايشان است كه در 15 دى ماه 1356 برابر با 25 محرم 1398 در نجف اشرف نوشته اند:
6 . كتب خطّى اين جانب را در صورت امكان طبع كنند، و اگر كسى خواست طبع كند در اختيار او بگذارند به طورى كه ضايع نشود، خصوصاً كتب اخلاقى را.(24)
فصل سوم: ويژگيها و محورهاى اصلى آثار اخلاقى امام خمينى قدس سره
چنانكه گذشت حضرت امام سالها وقت شريف و عمر عزيز خود را صرف اين دانش كرد. نزد استادان بزرگ اخلاق و معرفت مانند مرحوم آية الله ميرزا جواد آقاملكى تبريزى و مرحوم آيةالله شيخ محمد على شاه آبادى (أفاض الله على روحيهما المراحمَ الربّانية و حباهما بالنعم الهنيئة) دانش اندوخت و سپس سالهاى متمادى به مطالعه و غور در اين مسائل و تدريس آنها پرداخت و علم را با عمل و ايمان قرين ساخت و خود استادى بزرگ و موفّق و تأثيرگذار شد و آنچه را يافت و چشيد و تجربه كرد نوشت. از اين رو مطالب ايشان از غنا، عمق و پختگى ويژه اى برخوردار است و با بسيارى از كتابهاى اخلاق تفاوتهاى فراوان دارد. از سوى ديگر، به دليل تدريس اخلاق در حوزه و اهميت ويژه اى كه براى تزكيه و تهذيب روحانيان و اصلاح حوزه قائل بود، مباحث ايشان كاربردى، كارآمد، شفاى دردهاى بى درمان و عمدةً مربوط به موضوعاتى است كه بيشتر در حوزه ها محل ابتلا و نياز است - هر چند براى
