اگر يك حلقه از آن سلسله اى كه طولش هفتاد ذراع است بر دنيا نهاده شود، همانا دنيا ذوب شود از حرارت آن. و اگر قطره اى از زقّوم و ضريع آن بچكد در آبهاى اهل دنيا، مى ميرند اهل آن از گند آن.(124)
نعوذ بالله من غضب الرّحمن.

مقصد سوم: آداب قلبيه وقت

فصل اوّل: [ لذّت خواصّ ْ از مناجات و انتظار اوقات صلوات ]

اهل معرفت و اصحاب مراقبه را به قدر قوّت معرفت آنها به مقام مقدّس ربوبيّت و اشتياق آنها به مناجات حضرت بارى (عزّ اسمه) از اوقات صلوات، كه ميقات مناجات با حق است، مراقبت و مواظبت بوده و هست.
آنان كه اصحاب معارف و ارباب فضائل و فواضلند و شريف النّفس و كريم الطّينةاند، چيزى را به مناجات حق اختيار نكنند و از خلوت و مناجات حق خود او را طالبند و عزّ و شرف و فضيلت و معرفت را همه در تذكّر ومناجات با حق دانند. اينان اوقات صلوات را به جان و دل مواظبت كنند و از وقت مناجات با حق انتظار كشند، و خود را براى ميقات حق حاضر و مهيّا كنند. دل آنها حاضر است و از محضرْ حاضر را طلبند و احترام محضر را براى حاضر كنند، و عبوديّت را مراودت و معاشرت با كامل مطلق دانند و اشتياق آنها براى عبادت از اين باب است.
آنان كه مؤمن به غيب و عالم آخرت و شيفته كرامات حضرت حقّ (جلّ جلاله)اند و نعمتهاى ابدى بهشتى و لذّتها و بهجتهاى دائمى سرمدى را با حظوظ داثره دنياويّه و لذائذ ناقصه موقّته مشوبه مبادله نكنند، نيز در وقت عبادات كه بذر نِعَم اُخرويّه است قلوب خود را حاضر نمايند و از روى دلچسبى و اشتياق قيام به امر كنند، و از اوقات صلوات، كه وقت حصول نتايج و كسب ذخاير است، انتظار كشند، و چيزى را به نعم جاويدان اختيار نكنند. اينان نيز چون قلب آنها از عالم غيب باخبر است و ايمان قلبى به نعم هميشگى و لذّات دائمه عالم آخرت آوردند، اوقات خود را غنيمت شمارند و تضييع اوقات خود نكنند.