آن است و خود را براى آن به زحمت و مشقّت مى اندازد و هيچ گاه عشقش فرو ننشيند، بلكه هر دم روز افزون شود و زحمت و تعبش بيشتر گردد. و اين فطرت و جبلّت را هرگز وقوفى نيست. اشاره به بعض اين مطالب در احاديث شريفه شده؛ چنانكه در كافى شريف از حضرت باقر العلوم عليه السلام روايت نموده كه:
مَثَل حريص به دنيا مثل كرم ابريشم است كه هر چه به دور خود آن را بيشتر مى پيچد از خلاص شدن دورتر شود تا آنكه از اندوه بميرد.(93)
و از حضرت صادق عليه السلام مروى است كه «مَثل دنيا مَثل آب درياست كه هر چه انسان تشنه از آن بخورد تشنه تر گردد تا او را بكشد».
تتميم: اعراض دادن نفس از دنيا
پس، اى طالب حق و سالك الى الله، چون طائر خيال را رام نمودى و شيطان واهمه را به زنجير كشيدى و خلع نعلين حبّ زن و فرزند و ديگر شؤون دنيوى نمودى و با جذوه نار عشقِ فطرة اللهى مأنوس شدى و خود را خالى از موانع سير ديدى و اسباب سفر را آماده كردى، از جاى برخيز و از اين بيت مظلمه طبيعت و عبورگاه تنگ و تاريك دنيا هجرت كن و زنجيرها و سلسله هاى زمان را بگسلان و از اين زندان خود را نجات ده و طائر قدس را به محفل انس پرواز ده.
پس، «عزم» خود را قوى كن و اراده خويش را محكم نما كه بدون آن راهى را نتوان پيمود و به كمالى نتوان رسيد. شيخ بزرگوار، شاه آبادى(95) (روحى فداه) آن را مغز انسانيّت تعبير مى كردند.
بلكه مى توان گفت كه يكى از نكات بزرگ تقوا و پرهيز از مشتهيات نفسانيّه و ترك هواهاى نفسانيّه و رياضات شرعيّه و عبادات و مناسك الهيّه، تقويت عزم و انقهار قواى ملكيّه در تحت ملكوت نفس است.
