إلى المنزل فأُعطيهم، فقال لي: «ما أراك يا اسحاق إلاّ قد أذللت المؤمنين، فإيّاك! إيّاك إنّ الله تعالى يقول: من أذلّ وليّاً فقد أرصد لى بالمحاربة».(1)
8 . آنچه را در راه خدا مى دهد، بزرگ نشمارد و يقين نكند كه خدا را از خود راضى كرده است.
9 . آنچه را انفاق مى كند، از بهترين مال و باارزشترين آنها باشد، چنانكه خداوند در قرآن مى فرمايد:
(يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ مَا كَسَبْتُمْ .)(2)
10 . اگر توان داشته باشد، به اندازه اى به فقير بدهد كه رفع فقر از او شود و غنى گردد.
11 . بعد از صدقه دادن، دست خود را ببوسد; چون در واقع با خدا معامله كرده است: كان زين العابدين(عليه السلام)يقبّل يده عند الصدقة. فقيل له فى ذلك. فقال:
«إنّها تقع فى يد الله قبل أن تقع فى يد السائل».(3) و عن أبى عبدالله(عليه السلام) :
«ما من شيء إلاّ وكّل به ملك إلاّ الصدقة; فإنّها تقع فى يد الله تعالى».(4)
12 . وقتى به فقير چيزى داد، از او طلب دعا كند، زيرا دعاى فقير در حق او مستجاب مى شود. حضرت سجاد(عليه السلام) به خادم خود مى فرمود: چون به سائل چيزى دادى، بگو دعا كند.
(5)
13 . در انفاق، استحقاق را منظور دارد.
(6)
14 . ترتيب فقرا و مستحقين را ملاحظه كند و كسانى را كه ثواب عطا به آنان بيشتر است، مقدّم دارد. همچنين عطا به اهل تقوا و علم و صاحبان ايمان كامل را مقدّم بدارد.
17 . آداب انفاق شونده
براى كسى كه صدقه مى گيرد، در روايات آدابى ذكر شده است:
