1. آداب آراستن
امروزه كمتر كسى را مى توان يافت كه وقتى از منزل خارج مى شود، نيم نگاهى در آينه نيندازد. در جوامع امروزى، مرتّب بودن لباس و سر و وضع ظاهرى افراد به هنگام حضور در انظار عمومى، يكى از امور عادى و فراگير شده است. در اين ميان، تفاوتى ميان كودك و بزرگ سال، زن و مرد، ثروتمند و كم درآمد، وجود ندارد و همه به نحوى آراستگىِ خود را هنگام برخورد با ديگران، حفظ مى كنند. و اين عادت، بسيار خوب و پسنديده است به ويجه براى طلاب و مربيان و معلمان. پيشوايان معصوم ما نيز به آن بسيار سفارش كرده اند.
از امام صادق(عليه السلام) نقل شده است:
«اِنّ اللهَ يُحبُّ الجمالَ و التجمّلَ و يَكْره البُؤسَ و التباؤُسَ».(1) همچنين پيامبر اكرم فرموده است:
«اِنّ اللهَ تعالى يُحبُّ مِنْ عَبدهِ إذا خَرَجَ إلى إخوانِهِ اَنْ يَتَهيّأ لَهُم و يتَجمَّلَ».(2)برخى بر اين باورند كه فقط هنگام حضور نزد افراد غريبه بايد خود را بيارايند و در ديدار با دوستان و آشنايان، صِرف رفاقت و خودمانى بودن، لزوم آراسته بودن را برطرف مى سازد; در حالى كه از حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام)نقل شده است:
«لِيَتَزَيَّنَ أحَدُكُم لاِخيهِ المسْلِمِ إذا أَتاهُ كَما يَتَزَيَّنُ لِلْغَريبِ الذَّى يُحِبُّ أنْ يَراهُ فى أَحْسَنِ الهَيْأة».(3)امام خمينى(رحمه الله) مقيّد بودند كه لباس و كفش تميز و جوراب مرتب بپوشند. يكى از پزشكانى كه در محضر امام بود نقل كرد كه يك بار دستمال سفيد تا شده اى در اتاق امام توجه
