بحدّى كه نمى شناخت او را كسى كه مى شناخت او را ... .
مؤلف گويد كه خوب تأمّل كن در حال حضرت صادق(عليه السلام) در تعظيم و توقير او از رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) كه در وقت نقل حديث از آن حضرت و بردن اسم شريف آن جناب، چگونه حالش تغيير مى كرد، با آنكه پسر پيغمبر و پاره تن اوست، پس ياد بگير اين را و با نهايت تعظيم اسم مبارك حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) را ذكر كن و صلواتْ بعد از اسم مباركش بفرست و اگر اسم شريفش را در جايى نوشتى، صلوات را بدون رمز و اشاره، بعد از اسم مباركش بنويس و مانند بعضى از محرومينِ از سعادت به رمز «ص» و يا «صلعم» و نحو آن اكتفا مكن; بلكه بدون طهارت اسم مباركش را مگو و ننويس و با همه اينها باز از حضرت معذرت بخواه كه در وظيفه خود كوتاهى نمودى، و به زبان عجز و لابه بگو:
ج) ادب در برابر امامان معصوم(ع)
از وظايف مهم، مراعات ادب با امامان معصوم است. كسانى كه به مقام والاى اهل بيت پيامبر و ائمه طاهرين عارفند، در برابر مقام بلند و مرتبه رفيع آنان عرض ادب مى كنند. بايد نخست مقام بلند و ملكوتى آن بزرگواران را شناخت كه بعد از طى اين مرحله به طور طبيعى انسان در برابر آنان خاضع خواهد شد.
براى شناخت امامان(عليهم السلام) ، پس از آيات كريمه قرآنى، زيارت جامعه كبيره، منبعى مطمئن است و شأن والاى اهل بيت را به وضوح و روشنى ترسيم مى كند. در اين زيارت شريفه مى خوانيم:
ـ مَواليّ لا أُحْصي ثَناءكم و لا أبْلُغُ مِنَ الْمَدْح كُنْهَكم و مِنَ الوَصْفِ قَدْرَكم و أنتم نُورَ الأْخيار و هُداةُ الاْبرار و حُجَجُ الجَبّار.
ـ كَلامُكُم نُورٌ و أَمْرُكُم رَشْدٌ وَ وَصِيَّتُكُم التَّقوى و فِعْلُكم الْخير و عادَتُكُم الإِْحسان و سَجيِّتكُم الْكرَم و شَأْنُكُم الْحقّ و الصِّدق و الرِّفق و قُولُكُم حُكْمٌ و حَتْمٌ وَ رَأْيُكُم عِلمٌ و حِلمٌ و حَزْمٌ، إنْ ذُكِرَ الْخَيْر كُنْتُم أَوّلُه و أَصْلُه و فَرعُهُ و مَعْدِنُه و مَأْواه و مُنْتَهاه.
يونس بن يعقوب مى گويد: گروهى از اصحاب حضرت صادق(عليه السلام) مانند حمران بن اعين
