بسا نابخرد كه با من زبان به نادانى گشايد و من گفتن پاسخ را خوش نمى دارم. وى نادانى فزايد و من دانايى، همچون عود كه به سوختن خوشبوتر شود.⁽¹⁾

مردى به نام عصام از شام به مدينه آمد، در مسجد مدينه مردى را ديد با هيبت و جلال، نظرش را جلب كرد، گفت: اين كيست آنجا نشسته؟ گويا شخصيتى است. كسى گفت: حسين بن على(عليهما السلام) است. تا شنيد او حسين بن على است، آمد روبروى حضرت ايستاد و با كمال وقاحت تا مى توانست حضرت امير و خود آن حضرت را سب كرد و فحش داد. حضرت نگاهى به او كرد. در چهره اش خواند كه او مردى اغفال شده است. همين كه حرفهايش تمام شد فرمود: «هل أنت من أهل الشام؟» گفت: بله. حضرت فرمود: «مى دانم، شاميان اين جور هستند. بنابراين تو در شهر ما غريبى، مهمان ما هستى، بيا منزل مهمان ما باش، تو را پذيرايى كنيم، اگر آذوقه ات كم باشد به تو آذوقه مى دهيم». اين مرد مى گويد: ناگهان حالتى به من دست داد دوست داشتم زمين شكافته بشود به زمين فرو بروم.⁽²⁾

ابن اثير مى گويد: امام موسى بن جعفر(عليه السلام) ، بدان جهت كاظم (فرو برنده غضب) نام گرفت كه همواره به كسانى كه به او بدى مى كردند، نيكى مى نمود. ⁽³⁾

زيبايى نه به جامه اى است كه خود بدان آراييم; زيبايى، زيبايى دانش و فرهنگ و ادب است.⁽⁴⁾

13 . ثمرات و بركات ادب

ادب از ارزشمندترين سرمايه ها و ميراثهاى حيات آدمى و منشأ آثار و بركات بسيارى است. در اينجا به گوشه اى از آثار ادب اشاره مى شود:

الف) پوشش ضعفها.

على (عليه السلام) فرمود:«حُسْنُ الاَْدَبِ يَسْتُرُ قُبح النَسب».⁽⁵⁾

1 . ديوان منسوب به اميرالمؤمنين على(عليه السلام)ص 82 ، بند 37.

2 . منتهى الآمالج 1، ص 600 ـ 601 .

3 . منتهى الآمالج 2، ص 345.

4 . ديوان منسوب به امام على(عليه السلام) ، ص 76، بند 32.

5 . شرح غرر الحكمج 3، ص 383.