مردى چهل ساله از روى عشق به اين هدف مقدّس به حوزه علميه آمد و از جامع المقدّمات شروع كرد و به درس خواندن پرداخت. روزى از يكى اساتيد پرسيد: من در اين سن تازه ادبيات شروع كرده ام، كى به مقصد مى رسم؟ استاد با آرامشى حاكى از اعتماد به فضل الهى، گفت: «در اين مسير با شروعْ رسيده اى و نيازى به پايان نيست!» سپس اين آيه را خواند: (و من يخرج من بيته مهاجراً الى الله و رسوله ثمّ يدركهُ الموت فقد وقع أجرُهُ على الله و كان الله غفوراً رحيماً)(1). در اين آيه همه فعلها مضارع آمده اند غير از وقوع اجر: «وقع» كه ماضى است. اين بدان معناست كه از همان وقت كه حركت را آغاز كردى اجر تو با خداوند متعال است. بنابراين اگر در اين راه با درك و عشق و آگاهى آمده اى با شروع رسيده اى. پس هميشه اميدوار باش.
يب) انس با امام زمان
: نام خوبى نهاده اند، سرباز امام زمان! اگر شايسته چنين عنوانى شديم، ديگر نمى توانيم از فرمانده خود غافل باشيم. وقتى امام زمان(عليه السلام) فرموده اند:
«انّا غير مهملين لمراعاتكم و لا ناسين لذكركم»، تكليف ما معلوم است.
(2)اينجاست كه نياز به رابطه با آن «تنها اميد نجات » بخوبى احساس مى شود. اين نياز مانند نياز به آب و هواست و مى تواند در چند شكل پديدار شود. توسل، توجه و انتظار. انتظار يعنى براستى انتظار ظهور داشتن.
6 . آداب مطالعه
1 . در مطالعه و بررسيهاى علمى خود به همان مقدار اكتفا كنيد كه قدرت درك و فهم و توانايى برداشت آنها را داريد و ذهن و هوشتان بدانها تمايل دارد.
2 . در قرائت كتب و يا فراگرفتن علوم كار و كوشش خود را ناتمام نگذاريد.
3 . دانش را نمى توان مستقلا و بدون استفاده از استاد، از ميان كتب و نوشته ها جستجو كرد.
4 . بايد اوقات و فرصتهاى شبانه روزى را براى تحصيلات و فرآورده هاى علمى، تقسيم بندى كرد; زيرا اين كار موجب بركت و ازدياد فرصتهاى تحصيلى مى شود.
