آیةالله العظمی غروی اصفهانی

حکیم فقیه سالک واستاد شاعر عارف وعاشق اهل بیت ع راهرو وراهبان ومرزداری کم نظیر وادیبی فرزانه که گامی فراتر اززمان خود بود .
ایشان فرزند حاج محمدحسن اصفهانی ازتجار معروف وسرشناس عراق به شمار می رفت که نخست ازنخجوان به تبریز وسپس به اصفهان کوچیده ودست آخر در کاظمین رحل اقامت افکنده بود وهمگان اورا با شهرت (معین التجار)ارج می نهادند. گرچه پدر تنها پسرخودرا درآسمان آرزوهایش تاجری متعهد می دید اماجوان پرجنب وجوش کاظمینی تنها آرزویش کسب اجازه ای ازپدر برای تحصیل وتدریس بود.
لذابه توسلی به امام موسی بن جعفر ع تحقق آرزوی خودرا جامعه عمل پوشاند. وپدرش که تاآن روز با تحصیل فرزند در حوزه علمیه مخالف بود بارضایتی کامل وناگهانی جوانش رارهسپار حوزه نجف کرد واز آن روز ستاره فروزان کاظمین درخشیدن گرفت . شرکت درحلقه درس اساتید سترگ حوزه در فقه واصول وفلسفه وحکمت وبهره گیری ازنبوغ فکری وذوق سلیم آن جوان جان سوخته راه دانش را در اندک زمانی بر بام بلند علم ودانش جای داد ودر سی وسه سالگی یکی از پر آوازه ترین مدرسان نجف گردید.
واین گونه بود که اجازه نامه هایی روایی واعلا میه های متعددی در تایید مقام بلند علمی ایشان از سوی علمای بزرگ صادر شد.
در اعلامیه ای که پس از وفات میرزای نایینی چاپ شد وبه امضای حضرات آیات ملکی تبریزی میلانی وخویی رسید آماده بود :(بعداز مرحوم شیخ انصاری در این اواخر نظیر آیةالله غروی اصفهانی درروحانیت تشیع پیدانشده ودر حوزه نجف اشرف نظیر ایشان نیست .)درآثار به جای مانده ازنابغه نجف آنچه که بیش ازهمه جلوه می کند استدلالی وابتکاری بودن آنهاست که حکایت از ژرف نگری ودقت نظر ایشان می کند .
دیوان مفتقر ایشان که حاوی عالی ترین اشعار در مداحی ومراثی اهل بیت ع تاکنون ده هابار چاپ شده که متاسفانه گاه به عنوان (دیوان کمپانی)انتشاریافته که علاوه براینکه نام نامناسبی برای ایشان می باشد بنا به نقل عده ای نامی بوده که ایشان حتی ازشنیدن این کلمه بیگانه به سختی ناراحت می شدند.
شاید بتوان سبب این لقب را آن دانست که پدر بزرگوارشان مسوولیت کمپانی راه آهن بغداد کاظمین رابه عهده داشته ودر این کار خیر پیش قدم بود.