مرامنامهای برای مدافعان حرم
۲۰ توصیه آیت الله سیستانی برای مبارزه با تکفیریها
در بهمن ماه سال ۱۳۹۳، همزمان با اوجگیری درگیریها در عراق بین ارتش و نیروهای مردمی از یک سو و تروریستهای داعش از سوی دیگر، آیت الله سید علی سیستانی طی فرمانی به رزمندگان عراقی، توصیههای لازم برای تحقق جهاد واقعی را در قالب ۲۰ بند صادر کرد و از آنان خواست در نبرد با داعش از حدود دستورات دین تجاوز نکنند. به گزارش خبرگزاری حوزه متن کامل این پیام، که مرور آن خالی از لطف نیست، بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین والصلاة والسلام علی خیر خلقه محمد وآله الطیبین الطاهرین.
رزمندگان عزیزی که خداوند آنها را برای حضور در جبهههای جهاد و جنگ با تجاوزگران برگزیده، بدانند:
۱. خداوند متعال، همانگونه که مؤمنان را به جهاد فراخوانده و آن را ستون دین قرار داده و مجاهدان را بر خانهنشینان برتری داده، به همان شکل برای جهاد، آداب و حدودی را قرار داده که مطابق حکمت و فطرت است که شما باید این آداب را بدانید و رعایت کنید که هر کس این حدود را به شایستگی رعایت کند، لایق دریافت فضل و برکات الهی خواهد بود و هرکس این آداب را رعایت نکند، از اجر و پاداش او کاسته میشود به آرزوی خویش نمیرسد.
۲. جهاد، آدابی عمومی دارد که باید حتی در جنگ با غیرمسلمانان رعایت کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله نیز اصحاب خویش را پیش از رفتن به جنگ به این آداب توصیه میکرد و از امام صادق علیه السلام نیز در حدیث صحیح آمده که فرمود: هرگاه رسول خدا میخواست افرادی را به جنگ بفرستد، آنها را فرا میخواند و پیش روی خود مینشاند و میفرمود: به نام خدا و در راه خدا و بر ملت رسول خدا رهسپار شوید؛ غلوّ نکنید، اعضای کشته شدگان را نبرید، نیرنگ نکنید، پیران فرتوت و کودکان و زنان را نکشید و هیچ درختی را قطع نکنید مگر اینکه مجبور شوید.
۳. علاوه بر این، جنگ با مسلمانان سرکش و باغی نیز آدابی دارد که از امام علی علیه السلام برای چنین روزهایی به دست ما رسیده و ایشان نیز در سیره خود این آداب را رعایت کرده و در سخنان خویش، اصحاب و یاران خود را به آن توصیه میفرمود و تمام امت اسلام نیز بر رعایت این آداب اجماع دارند و حجت میان آنها و خداوند است و شما نیز باید به این آداب و سیره امام علی(علیه السلام) عمل کنید.
امام علی علیه السلام در یکی از سخنان خود ضمن تأکید بر توصیههای پیامبر در مورد حدیث ثقلین و غدیر و غیر این دو میفرماید: به اهل بیت پیامبر خود بنگرید و به ویژگیهای آنها پایبند باشید و از آنها پیروی کنید که در این صورت آنها شما را از راه هدایت خارج نمیکنند و موجب گمراهی شما نمیشوند؛ پس اگر رفتند شما هم بروید و اگر ایستادند شما هم بایستید و از آنها پیشی نگیرید و از آنها نیز عقب نمانید که هلاک میشوید.
۴. جانب خدا را در جانها و کشتن انسانها رعایت کنید تا در هر شرایطی کسی را که خداوند کشتن او را جایز نمیداند نکشید که یکی از بزرگترین گناهان، کشتن انسانهای بیگناه و یکی از بزرگترین حسنات، حفظ جان آنها است که خداوند متعال نیز در کتاب خود بر آن تأکید کرده است.
بدانید که کشتن انسانهای بیگناه آثار خطرناکی در زندگی دنیا و پس از آن دارد و در سیره امیرالمؤمنین علیه السلام آمده که ایشان در مورد این امر بسیار احتیاط میکرد و در نامه خویش به مالک اشتر نیز فرمود: از ریختن خونها و ریختن آن به غیر از راه حلال برحذر باش که هیچ چیز همانند این کار عذابی سخت و پیامدهای دشوار نخواهد داشت و [هیچ چیز همانند آن] موجب قطع نعمت و رسیدن اجل نخواهد شد. این خداوند است که در مورد ریختن خون انسانها در روز قیامت حکم میکند، پس از قدرت خود در راه خونریزی حرام استفاده مکن که این موجب ضعف حکومت تو و بلکه زوال و نابودی آن میشود عذری در این زمینه نزد خداوند و نزد من در قتل عمد نخواهی داشت، زیرا سزای آن قصاص است.
پس شما نیز اگربه موردی مشتبه برخورد کردید که احتمال اشتباه در قتل دادید یا اینکه ترسیدید تیر شما به هدف مورد نظر اصابت نکند و منجر به کشتن افراد بیگناه شود، احتیاط کنید.
۵. جانب خدا را در ارتکاب محرمات در مورد دشمنان خود رعایت کنید، بهویژه در مورد پیران و کودکان و زنان و حتی اگر اینها از بستگان دشمنان شما باشند، باز هم حرمت آنها باید حفظ شود به جز در مورد اموال دشمنان که باید تصرف شود.
سیره امیرالمؤمنین(علیه السلام) نیز بر این بود که با وجود اصرار برخی همراهان خود، به ویژه خوارج، از تعرض به خانهها و منازل و زنان و بستگان دشمنان خود، خودداری میکرد و میفرمود: مردان با ما جنگیدند و ما نیز جنگیدیم، اما به زنان و کودکان نمیتوان تعرض کرد، چون آنها مسلمان هستند و ما نمیتوانیم متعرض آنها شویم، اما تمام آنچه از اموال و ابزارها که برای جنگ با شما از آن استفاده کرده و کمک جستهاند و متعلق به لشکر است، از آن شما است و آنچه که در خانههای آنها است، میراث خانواده آنها میباشد و شما در این اموال موجود در خانهها و زنان و کودکان حقی ندارید.
۶. مراقب باشید تا برای مباح شمردن حرمتها، به دین مردم تهمت نزنید، همانگونه که خوارج در صدر اسلام عمل کردند و پیروان دور از فقه آنها نیز در روزگار ما عمل میکنند و با استناد ناصواب به برخی نصوص، مرتکب همان جنایتهای خوارج میشوند و مسلمانان را به مصیبت خود گرفتار ساختهاند.
بدانید که هرکس شهادتین بگوید مسلمان است و خون و مال او محترم است حتی اگر گمراه باشد و بدعتگذار باشد؛ چرا که هر بدعتی موجب کفر نمیشود و هر بدعتی موجب جدایی اسلام از صاحب آن نمیشود و چه بسا انسانی به خاطر گناه فسادی که مرتکب شده در حالی که مسلمان است نیز سزاوار قتل باشد.
خداوند متعال خطاب به مجاهدان میفرماید: "یا أیّها الذین آمنوا إذا ضربتم فی سبیل الله فتبیّنوا، ولا تقولوا لمن ألقی إلیکم السلام لست مؤمناً تبتغون عرض الحیاة الدنیا".
روایات فراوان از امیرالمؤمنین علیه السلام آمده که ایشان از تکفیر تمام دشمنان خود نهی میکرد که خوارج موجود در لشکر ایشان مایل به این کار بودند بلکه میفرمود: اینها افرادی هستند که گرفتار شبهه شدهاند، اگر چه این نمیتواند رفتار آنها را توجیه کند.
در روایت معتبر از امام صادق از پدر بزرگوارش علیهماالسلام آمده که فرمود: علی علیه السلام کسی از دشمنان خود را مشرک و منافق نمینامید بلکه میگفت: آنها برادران ما هستند که شورش کردهاند و در مورد دشمنان خود میفرمود: ما با آنها به خاطر اینکه آنها را کافر میدانیم یا آنها ما را کافر میدانند نجنگیدیم.
۷. از تعرض به غیرمسلمانان با هر دین و مذهبی بپرهیزید که آنها در پناه امان مسلمانان هستند و هرکس به آنها تعرض کند خیانتکار است و خیانت از زشتترین اعمال در قضاوت و فطرت و دین خداوند سبحان است و خدای عزوجل در مورد غیرمسلمانان فرمود: لا ینهاکم الله عن الذین لم یقاتلوکم ولم یخرجوکم من دیارکم أن تبرّوهم وتقسطوا الیهم إنّ الله یحب المقسطین.
پس شایسته نیست که مسلمان اجازه دهد به حرمتهای غیرمسلمانانی که در پناه مسلمانان هستند تعرضی بشود، بلکه مسلمانان باید بر آنها همانند خانواده خویش غیور باشند و در سیره امیرالمؤمنین علیه السلام نیز آمده که هنگامی که معاویه، «سفیان بن عوف» (از بنیغامد) را برای دفع برخی شورشها در اطراف عراق فرستاد و او به مسلمانان و غیرمسلمانان اهل انبار تعرض کرد، امیرالمؤمنین از این کار او بسیار اندوهگین شد و در سخنان خود فرمود: این مرد بنیغامد بر اهالی انبار وارد شد و حسان بن حسان البکری را کشت و لشکر شما را از محدوده مجاز خارج ساخت و به من خبر دادهاند برخی از لشکریان وی به زنان مسلمان یا زنان غیرمسلمان همپیمان با ما تعرض کردهاند و گردنبند و زیورآلات، آنها را به حرام کشیده است و پس از آن هم با دست پر برگشتهاند و کسی هم حرفی به آنها نزده و خونی از اینها نریخته، اما اگر مرد مسلمانی از اندوه این کار جان بدهد، بر او سرزنشی نیست، بلکه از نظر من سزاوار است.
۸. جانب خدا را در اموال مردم رعایت کنید که مال مسلمانی بر مسلمان دیگر جایز نیست مگر اینکه از جان و دل راضی باشد، پس هرکس از راه قهر، مال مسلمانی را به دست بیاورد، گویی آتش به دست گرفته است.
خداوند سبحان میفرماید: «إن الذین یأکلون أموال الیتامی ظلماً إنّما یأکلون فی بطونهم ناراً وسیصلون سعیراً».
و در حدیث پیابر صلی الله علیه و آله آمده که فرمود: هر کس از مال مسلمانی بهناحق چیزی بدزدد، خداوند پیوسته از او روگردان و خشمگین خواهد بود و حسنات او را ثبت نخواهد کرد تا اینکه توبه کند و مال را به صاحب آن بازگرداند.
در سیره امیرالمؤمنین علیه السلام نیز آمده که ایشان از حلال شمردن اموال دشمنان خود در جنگ نهی میکرد به جز اموالی که در اردوگاه جنگی آنها به دست میآمد و هر کس از دشمنان نیز که دلیل میآورد مالی که در لشکر بوده مال شخصی او بوده، آن مال به او بازگردانده میشد.
در روایتی از مروان بن حکم آمده که گفت: هنگامی که علی ما را در بصره شکست داد، اموال مردم را به آنها بازگرداند؛ هر کس دلیل میآورد به او میداد و هر کس دلیل نمیآورد، او را قسم میداد.
۹. جانب خدا را در تمامی محرمات و ارتکاب محرمات با دست و زبان رعایت کنید و از مؤاخذه کسی به گناه دیگری بپرهیزید که خداوند سبحان میفرماید: «ولا تزر وازرة وزر أخری» پس کسی را با شک و گمان نگیرید تا اینکه مطمئن شوید که اطمینان موجب احتیاط است و شک و گمان موجب تجاوز بیدلیل به دیگران میشود و مراقب باشید بغض شما نسبت به دشمنان، باعث نشود دست به حرام آلوده کنید که خدای سبحان میفرماید: «ولا یجرمنّکم شنآن قوم ٍ علی أن لا تعدلوا اعدلوا هو أقرب للتقوی».
از امیرالمؤمنین علیه السلام نیز آمده که ایشان در یکی ازخطبههای خود در جنگ صفین در توصیههای خود فرمود: اعضای کشتهشدگان را نبرید و هرگاه به خانههای آنها رسیدید پردهای را کنار نزنید و به خانهای وارد نشوید و چیزی از اموال آنها برندارید مگر آنچه که در اردوگاه بوده و زنان را آزار ندهید حتی اگر به شما و امرا و بزرگان شما دشنام دهند.
و در روایت آمده که ایشان در پایان جنگ جمل به خانهای بزرگ رسید و در زد، هنگامی که در باز شد زنانی را دید که در حیاط خانه مشغول گریه هستند و چون امام را دیدند فریاد زدند و گفتند این قاتل عزیزان ما است اما ایشان چیزی نفرمود و پس از آن در حالی که به اتاقهای خانه که سران دشمنان حضرت مانند مروان بن حکم و عبدالله بن زبیر در آنها مخفی بودند اشاره کرد و فرمود: اگر میخواستم عزیزان شما را بکشم افراد موجود در این اتاق را میکشتم.
از امیرالمؤمنین روایت شده هنگامی که شنید برخی یاران ایشان مانند حجر بن عدی و عمرو بن الحمق در زمان جنگ صفین به اهل شام دشنام میگویند، فرمود: من دوست ندارم شما دشنام بدهید اما بهتر است که شما اعمال خود و حال آنها را توصیف کنید و به جای دشنام دادن به آنها این چنین بگویید: خداوندا خون ما و آنها را حفظ کن و میان ما اصلاح کن و آنها را هدایت کن، تا افراد نادان حق را بشناسند و افراد گمراه دست از دشمنی خود بردارند. آنها گفتند ای امیرالمؤمنین ما اندرز شما را میپذیریم.
۱۰. مراقب باشید قومی را تا زمانی که با شما جنگ ندارند، از حقوق خود محروم نکنید، حتی اگر بغض شما را داشته باشند که در سیره امیرالمؤمنین علیه السلام آمده که ایشان با مخالفان خود مانند سایر مسلمانان رفتار میکرد البته تا زمانی که وارد جنگ نشوند و هیچگاه جنگ با آنان را آغاز نمیکرد مگر اینکه خودشان آغاز کنند.
ایشان زمانی در کوفه مشغول سخنرانی بود که گروهی از خوارج برخاستند و گفتند: "لا حکم إلا لله" و ایشان فرمود: سخن حقی است که از آن استفاده باطل میشود. شما نزد ما سه ویژگی دارید: مانع ورود شما به مساجد برای نماز نمیشویم، تا زمانی که همراه ما هستید شما را از خراج محروم نمیکنیم و جنگ با شما را آغاز نمیکنیم مگر اینکه شما آغاز کنید.
۱۱. بدانید که بیشتر دشمنان شما در جنگ، دچار شبهه شدهاند و فریب خوردهاند، پس کاری نکنید که شبهات دشمنان شما در اذهان مردم قدرت بگیرد تا مردم به آنها ملحق شوند، بلکه با رفتار نیکو و نصیحت و عدالت و گذشت بهجا و پرهیز از ظلم، کاری کنید که شبهات دشمنان در مورد شما بیاثر شود؛ چرا که هر کس شبههای را از ذهن مسلمانی دفع کند، گویی او را زنده کرده و هرکس شبهه در ذهن کسی بیندازد گویی او را کشته است.
سیره ائمه اهل بیت علیهم السلام نیز اینگونه بوده که به رفع شبهه توجه داشته اند تا نزد خدای خویش سربلند باشند و امت را تربیت کنند و عواقب امور را رعایت کرده باشند و موجب کینه مردم به ویژه نسلهای بعدی نشوند.
در برخی احادیث از امام صادق علیه السلام آمده که امام علی علیه السلام در روز بصره هنگامی که لشکرها به حرکت درآمدند به اصحاب خود فرمود: تا جایی که عذری میان ما و آنها و میان خداوند موجود است در جنگ با آنها عجله نکنید.
سپس خطاب به اهل بصره نیز فرمود: ای اهل بصره آیا من را حاکمی ظالم میپندارید؟
گفتند نه.
فرمود: آیا سوگندی را زیر پا گذاشتهام؟
گفتند نه.
فرمود: آیا من دنیایی را برای خویش و اهل بیت خود جمع کردهام که شما خشمگین شدهاید و پیمان شکستهاید؟
گفتند نه.
فرمود: آیا حدود خدا را فقط در میان شما اجرا کردهام و در میان دیگران تعطیل کردهام؟
گفتند: نه.
و چنین سخنانی را امام حسین علیه السلام نیز در کربلا بیان کرد و در واقع منظور ایشان از این سخنان روشن شدن امور و رفع شبهات بود تا حجت بر همه تمام شود.
پس جنگ با هیچ قومی در اسلام جایز نیست مگر اینکه حجت بر آنها تمام شود و روشن شود که ما پیمان نشکستهایم.
۱۲. کسی گمان نکند ظلم اثری دارد که عدالت ندارد؛ چرا که این تفکر از نگاه سریع به امور و بیتوجهی به عاقبت و نتایج متوسط و دور امور و بیاطلاعی از سنتهای زندگی و تاریخ امتها حاصل میشود؛ چرا که همه اینها در مورد ظلم و کشتار و تحریک احساسات دشمنان و تهدید جامعه به ما هشدار میدهد و در حدیث شریف آمده که: "هرکس عدالت بر او سخت باشد، ظلم بر او سختتر است".
در اتفاقات تاریخ معاصر نیز عبرتهای زیادی برای تأمل وجود دارد که برخی حاکمان برای تثبیت پایههای حکومت خود به ظلم و ستم روی آوردند و به صدها هزار انسان، ستم روا داشتند تا اینکه خداوند از جایی که انتظار نداشتند آنها و حکومت آنها را نابود ساخت.
۱۳. حتی اگر خویشتنداری و تأمل و اتمام حجت و رعایت موازین و ارزشهای انسانی اندکی خسارت نیز برای ما داشته باشد، باز هم این کار برکت و عاقبت بهتری خواهد داشت و در سیره ائمه علیهم السلام نیز مثالهای زیادی در این باره وجود دارد تا جایی که آنها با مسلمانان وارد جنگ نمیشدند تا اینکه طرف مقابل جنگ را آغاز کند و در حدیث آمده در روز جنگ جمل هنگامی که لشکریان خارج شدند، منادی امیرالمؤمنین فریاد زد: "کسی از شما جنگ را آغاز نکند تا به شما بگویم".
برخی از اصحاب گفتند آنها تیراندازی کردند و ما گفتیم ای امیرالمؤمنین آنها تیر انداختند. حضرت فرمود: دست نگه دارید. دوباره تیر انداختند و افرادی را از ما کشتند و گفتیم ای امیرالمؤمنین آنها ما را میکشند. حضرت فرمود: به نام و یاری خدا بروید.
امام حسین علیه السلام نیز در روز عاشورا همینگونه رفتار کرد.
۱۴. با مردمی که روبرو میشوید با خیرخواهی رفتار کنید و از آنها حمایت کنید تا آنها جانب شما را بگیرند و شما را یاری کنند بلکه تا جایی که میتوانید ضعیفان را یاری کنید که برادران شما هستند و با آنها مهربان و دلسوز باشید و بدانید که شما در پیشگاه خدای سبحان هستید و افعال شما را ثبت میکند و به نیتهای شما آگاه است.
۱۵. از ادای نمازهای واجب غافل نشوید که مسلمان در پیشگاه حساب خداوند هیچ عملی بهتر از نماز ندارد و نماز ادبی است که انسان باید در مقابل آفریننده خویش رعایت کند.
نماز، ستون دین و ملاک قبولی اعمال است و خداوند آن را در شرایط سخت و دشوار و جنگی تخفیف داده تا جایی که اگر کسی در تمام وقت نماز مشغول جنگ باشد برای هر رکعت میتواند به یک تکبیر اکتفا کند حتی اگر انسان رو به قبله نباشد.
خداوند میفرماید: حافظوا علی الصلوات والصلاة الوسطی وقوموا لله قانتین، فإن خفتم فرجالاً أو رکباناً، فإذا أمنتم فاذکروا الله کما علّمکم ما لم تکونوا تعلمون.
علاوه بر این، خداوند به مؤمنان فرموده که مراقب جان و سلاح خود باشند و همه باهم نماز نخوانند بلکه به نوبت نماز بخوانند.
در سیره امیرالمؤمنین(علیه السلام) نیز آمده که نماز از وصیتهای ایشان به اصحاب بوده و در خبر معتبر از امام باقر علیه السلام آمده که درباره نماز خوف و در حالت جنگ فرمود: هرکس رو به هر طرفی که دارد با اشاره نماز بخواند حتی اگر با دشمن رو در رو درگیر باشد که لشکریان امیرالمؤمنین در صفین نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را فقط با تکبیر و لا اله الا الله و سبحان الله و الحمدلله و دعا ادا کردند و همین، نمازِ آنها بود و حضرت نیز آنها را به اعاده نماز امر نکرد.
۱۶. بسیار ذکر خدا بگویید و قرآن بخوانید و از ملاقات با خدا و بازگشت خود به سوی او یاد کنید همانگونه که امیرالمؤمنین علیه السلام نیز همینگونه بود.
از ایشان روایت شده که آن چنان مراقب ذکر و ورد خویش بود که در شب صفین بساطی میان دو صف برای ایشان پهن شد و مشغول نماز شد در حالی که تیرها از اطراف ایشان رد میشد اما حضرت هیچ توجهی به آن نداشت.
۱۷. از خداوند کمک بخواهیم که رفتار شما با دیگران در جنگ و صلح همانند پیامبر و اهل بیت علیهم السلام باشد تا مایه زینت و ارزش اسلام باشید؛ چرا که این دین بر اساس نور فطرت و شهادت عقل و اخلاق بنا شده و همین بس که پیامبرِ ما، پرچم تعقل و اخلاق را برافراشت و در دعوت خویش، مرم را به تأمل و تفکر در این زندگی و عبرتآموزی از احوال دنیا فرامیخواند و در نظام تشریعی خود نیز برای برانگیختن گنجینههای مدفون عقلها و قواعد فطرت تلاش کرد.
خداوند متعال میفرماید: "ونفس وما سوّاها فألهمها فجورها وتقواها قد أفلح من زکّاها وقد خاب من دسّاها".
امیرالمؤمنین علیه السلام میفرماید: "و خداوند پیامبران و انبیای خود را یک پس از دیگری به میان مردم فرستاد تا میثاق فطرت را به انسانها یادآوری کنند و آنها را به یاد نعمتهای فراموششده خدا بیندازند و حجت را بر آنها تمام کنند و گنجینههای پنهان در عقلها را زیر و رو سازند" و اگر مسلمانان در این سخنان و تعالیم تفکر میکردند و به آن عمل میکردند، برکات بر آنها نازل میشد. از استناد به برخی اتفاقات و نصوص مشتبه بپرهیزید که این امور باید به اهل علم واگذارشود تا مفاهیم آن را استخراج کنند.
۱۸. از عجله و شتاب در هنگام تأمل و دوراندیشی بپرهیزید تا موجب هلاکت شما نشود؛ چرا که بیشترین امید دشمن شما این است که شما را بدون این که تأمل و تفکر کنید به محل مورد نظر خود بکشاند.
پس صفوف خود را منظم کنید و کاملاً هماهنگ باشید و در اقدامات خود عجله نکنید مگر اینکه کاملاً آن را بسنجید و ابزارها و مقدمات آن را فراهم کنید.
خداوند سبحان میفرماید: "یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَکُمْ فَانفِرُوا ثُبَاتٍ أَوِ انفِرُوا جَمِیعًا"، و میفرماید: "إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُم بُنْیَانٌ مَّرْصُوصٌ" شما باید بیشتر از دشمنان خود قوی باشید؛ چرا که شما برحق هستید و بدانید که اگر دردی به شما میرسد به آنها هم میرسد، اما شما به خدا امیدی دارید که آنها ندارند.
البته ممکن است آنها نیز امید بیهوده و موهوم همچون سراب داشته باشند که جز بر تشنگی آنها نخواهد افزود و تمام حجت آنها شبهات است و دیدگان آنها کور و نابینا است.
۱۹. اما مردمی که نزد شما هستند و دشمن آنها را سپر خود قرار داده باید برای حامیان خود خیرخواه باشند و قدر فداکاری و ایثار آنها را بدانند و آنها را نیازارند و گرفتار گمانهای بیهوده در مورد این مجاهدان نشوند که خداوند سبحان هیچ حقی را برای کسی بر دیگری قرار نداده مگر اینکه او نیز چنین حقی داشته باشد.
بدانید که هیچکس مانند برادران شما به فکر شما نیست و خیر شما را نمیخواهد به شرط آنکه صاف و خالص باشید و اگر زمانی لازم شد از اشتباهات همدیگر گذشت کنید حتی اگر این اشتباهات بزرگ باشد چرا که هرکس گمان کند یک غریبه برای او و خانوادهاش و اهل کشورش خیرخواهتر از دیگران است دچار توهم شده و هر کس بخواهد اموری را تجربه کند که قبلاً تجربه شده، پشیمان خواهد شد.
بدانید که اگر از همدیگر گذشت کنید اجر زیادی خواهید داشت و اجر شما نزد خداوند ضایع نمیشود بلکه آن را به طور کامل در برزخ و قیامت به شما خواهد بخشید.
هر کس حامیان مسلمانان را حمایت کند یا مراقب اهل و عیال آنها باشد همانند همان مجاهدان اجر و پاداش خواهد داشت.
۲۰. همه باید مراقب باشند که تعصبات بیهوده را کنار بگذارند و اخلاق پسندیده داشته باشند که خداوند انسانها را به صورت اقوام و ملتهای مختلف آفرید تا با همدیگر آشنا شوند و تجربیات و منافع خود را ردوبدل کنند و یار همدیگر باشند. پس مراقب باشید که افکار بیهوده و خودپسندی به سراغ شما نیاید.
ببینید در گذشته که بلایی بر سر شما و مسلمانان کشورهای دیگر آمد و چگونه انرژی و توان و نیرو و اموال و ثروت آنها در راه ضربه زدن به همدیگر از بین رفت در حالی که باید این قدرت در راه پیشرفت و توسعه و اصلاح امور مسلمانان استفاده میشد. پس مراقب فتنهای باشید که فقط گریبان ظالمان را نخواهد گرفت.
اما فتنه که ایجاد شده پس تلاش کنید آن را خاموش کنید و از شعلههای آن برحذر باشید و به ریسمان خدا چنگ بزنید و متحد باشید و بدانید که خداوند اگر دلهای شما را خیرخواه ببیند به شما بهتر از آن را میدهد که از شما گرفته که خداوند بر همه چیز توانا است.
منبع: خبرگزاری حوزه