* موضوع قیاس و ملاک برای تشخیص قیاس از غیر آن

* یکی از اولین مراحل الغاء خصوصیت، الغاء خصوصیت از شخص واقعه در فلان زمان خاص است که فلان واقعه را با وجودی که محال نیست خصوصیت داشتن شخص خود واقعه و اینکه مولا اجازه الغاء خصوصیت ندهد، اما چنین احتمالاتی در فضای تقنین جا ندارد. خود مولا اجازه داده و فرموده که احکام بر اساس حکمت است.

* اگر بخواهیم همین‌طور اقتحام کنیم در کلی گرفتن از انشاءات شارع، نمی‌شود.

* تناسب حکم و موضوع و اینکه حکم دائر مدار موضوعات حقوقی و فقهی است و نه موضوعات خارجی یا غیر آن.

* یکی از مثال‌های خوب همین قاعده من ادرک است.

* در مورد جبیره هم که مثال دیگری است از اسراء از پای چپ مثلاً به پای راست تا دست تا از وضو به غسل تا از وضو و غسل به تیمم و در مرحله بعد از کسی که خودش مباشر عمل است به دیگری در حی (که باید دیگری متکفل امر او باشد) و در مرحله بعد از حی به میت (در غسل میت) و ...

* وقتی ما به اندازه سعه خودمان کوتاهی نکردیم و همه کبریات را تحصیل کردیم و در مرحله جکم در نظر گرفته و تدقیق در تطبیق آن هم صورت گرفت و دیدیم که موضوع کلی یکی است، مسأله قیاس پیش نمی‌آید.

* در همان مثال ابان در اسراء از یک انگشت به انگشت دوم و همین‌طور در ضربه واحده و ضربات متعدده هیچ گیری نبود.

* کبریات، با ملاحظه کبریات مصرح به و کبریاتی که از چند چیزی که شارع فرموده، کبری قابل استفاده است، می‌توان گفت همه کبریات به دست ما رسیده است.

* در اینکه خیلی از چیزها از بین رفته، شکی نیست اما شارع بلد بوده چه کند و شرعی که قرار است تا آخر بماند، فقه او منحصر در چند کتابی نیست که با آتش زدن از بین برود. البته باید مراقب بود که صغراها را کبری نگیریم.

* شیخ جعفر کاشف الغطاء می‌فرموده که این استدلال‌های ظنیه را بگذارید برای وقت ضرورت؛ آیا حنفیه فتوای امامشان را می‌دانند و ما فتوای امام صادق(ع) را ندانیم؟ امام (ع) اجل بوده است از اینکه چنین باشد. مرحوم سید علی نجف آبادی که جلیل القدر بودند در جایی مرحوم شمس آبادی نشسته بودند و مرحوم آسیدعلی را توصیف می‌کرده‌اند که هر کجا می‌رسیدند احتمال ارشادی بودن می‌دادند یعنی صغراها و مصادیق را کبری نمی‌دیدند. اگر به چنین شخصی مراجعه شود در اینکه آیا تمام کبریات به ما رسیده یا نه، ایشان به احتمال نود درصد پاسخ ایشان این است که تمامی کبریات به دست ما رسیده است.