تبیان، دستیار زندگی

دارد :

1- صفت بودن

2- علم بودن
اما قائلين به صفت بودن رحمان نيز دو دسته اند :
الف : گروهي مي گويند اگر الف و نون زائده در صفت يافت شود در صورتي آن صفت غير منصرف مي شود كه مونثش با تاء نباشد خواه مونثش بر وزن فعلي باشد مانند : سكران ، سكري و خواه اصلا مونثي نداشته باشد مانند : رحمان و لحيان (ريش بزرگ) پس بنابراين نظر ، رحمان غير منصرف است بنابر وصفيت و الف و نون زائده .
ب: گروهي ديگر گويند : اگر الف و نون زائده در وصف يافت شود در صورتي آن وصف غير منصرف مي شود كه مونثش بر وزن فعلي باشد بنابراين رحمان كه اصلا مونثي ندارد منصرف است.
اما قائلين به علميت رحمان دو دسته اند :
الف : گروهي گويند : رحمان در غير ضرورت هرگز بدون الف و لام به كار نمي رود پس بحث از غير منصرف بودن آن ، خارج از كلام عرب و بحثي بدون فائده است .
ب : گروهي ديگر گويند : رحمان در غير ضرورت بدون الف و لام به كار مي رود بنابراين به خاطر علميت و الف و نون زائده غير منصرف مي باشد .البته ما قائل يا قائلين به اين قول را نيافتيم و تنها از اين جهت كه اين قول نيز مي تواند قائلي داشته باشد آن را مطرح نموديم .

تركيب :

(بسم الله) جار و مجرور و (اسم) مضاف و الله مضاف اليه . اين جار و مجرور متعلق است به عامل محذوف يا در محل نصب است بنابر مفعوليت (مفعول به واسطه) براي فعل محذوف به تقدير : ابدء بسم الله و يا در محل رفع است بنابر خبر بودن براي مبتداي محذوف به تقدير : ابتدائي كائن بسم الله باء در بسم الله را برخي