آن به عنوان علم شخصي كمكي بكند)!!1!!.
3- الرحمن الرحيم :
اين دو كلمه از ماده رحمه (مهرباني كردن) مشتق شده است.رحمت در آدميان همراه با رقت قلب است كه از ديدن شخص محتاج عارض مي شود و آدمي را به احسان وام مي دارد ولي رحمت در خداوند به معناي احسان ، نعمت ، عطا و فيض مي باشد زيرا خداوند با رقت و انفعال وصف نمي شود . رحمن صفت مخصوص به خداوند است اما رحيم رد مورد غير خدا نيز به كار مي رود .برخي مي گويند : رحمن و رحيم هردو صيغه مبالغه اند اما رحمان در مبالغه رساتر از رحيم است و مبالغه بيشتري را مي رساند.!!2!!
برخي ديگر رحمان را صيغه مبالغه مي دانند كه دلالت بر كثرت دارد و رحيم را صفت مشبهه مي دانند كه دلالت بر ثبوت دارد و لذا مناسب است كه رحمن دلالت بر رحمت كثيره اي كه بر مومن و كافر افاضه مي شود كند (رحمت عامه) و رحيم دلالت بر نعمت دائمي و رحمت ثابتي كه بر مومن افاضه مي شود داشته باشد!!3!!.بعضي نيز قائل به علميت رحمن مي باشند (ظاهرا مراد اينها اين است كه رحمن علم منقول از صيغه مبالغه است) از كساني كه بر قول به علميت رحمن پافشاري نموده است ابن هشام است . او قائل است كه رحمان به عنوان صفت استعمال نشده و تنها در ضرورت شعري مجرد از الف و لام به كار مي رود!!4!! و ظاهر اين حرف با علم منقول بودن سازگار نيست .
بحثي در منصرف يا غير منصرف بودن رحمان :
از مطالب گذشته دانسته شد كه بين اهل ادب در مورد رحمان دو نظر وجود
