• مشکی
  • سفید
  • سبز
  • آبی
  • قرمز
  • نارنجی
  • بنفش
  • طلایی
 
 
 
 
 
 

47. المحكم فى نقط المصاحف: ابو عمرو عثمان بن سعيد دانى.
بيروت، دارالكتب العلميه، 1405. 48. مدخل التفسير: محمد فاضل لنكرانى.
تهران، مطبعة الحيدرى، 1396ق.
49. معجم القراءات القرآنية: مختار عمر و عبدالعال احمد سالم مكرم.
تهران، اسوه، 1412ق، 1991م.
50. المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الكريم: محمد فؤاد عبدالباقى.
قاهره، دارالحديث، 1411ق 1991م.
51. معجم مقاييس اللغة: احمد بن فارس.
تحقيق عبدالسلام محمد هارون.
قم، دفتر تبليغات اسلامى، 1404ق.
52. معرفة القراء الكبار: محمد بن احمد بن عثمان ذهبى.
تحقيق بشار عواد معروف، بيروت، الرساله، 1404ق 1984م.
53. مقدمه اى بر تاريخ قراءات قرآن كريم: عبدالهادى الفضلى.
ترجمه سيد محمدباقر حجتى.
تهران، اسوه.
54. المنار: محمد رشيدرضا.
تهران، دارالفكر.
55. مناهل العرفان فى علوم القرآن: محمد عبد العظيم زرقانى.
قاهره، دار احياء الكتب العربية.
56. موجز علوم القرآن: داود العطار.
تهران، مؤسسة قرآن الكريم، 1403ق.
57. الميزان فى تفسير القرآن: محمد حسين طباطبايى.
بيروت، مؤسسة الاعلمى، 1394ق 1974م.
58. ناسخ القرآن العزيز و منسوخه: ابن بارزى.
به كوشش دكتر حاتم صالح ضامن.
59. الناسخ و المنسوخ: نحاس.
تحقيق دكتر سليمان ابراهيم.
بيروت، الرساله، 1991م.
60. ناسخ و منسوخ در قرآن و ديدگاه علامه: سيد محسن موسوى.
پايان نامه.
61. النسخ فى القرآن الكريم: مصطفى زيد.
بيروت، دارالفكر، 1987م.
62. النشر فى القراءات العشر: ابوالخير محمد بن محمد ابن جزرى، بيروت، دار الفكر.
63. نهج البلاغه: تحقيق صبحى صالح.
64. هشت رساله عربى: حسن حسن زاده آملى.
65. الفهرست: ابن نديم.
تهران، افست.

1. با توجه به نوعى مرزبندى اصطلاحى به وجود آمده از سوى قرآن شناسان معاصر، ايناصطلاح امروزه براى علم تفسير، تجويد، آيات الاحكام، قصص قرآن و ترجمه قرآن به كار نمى رود. ر. ك:فصل اول از بخش اول كتاب.
2. از آن جا كه تدوين مصاحف عثمانى در مدينه، مركز خلافت اسلامى صورت گرفت، ارسال يك نسخه به مدينه مفهومى ندارد، بلكه نسخه اصلى درمدينه نگهدارى مى شده است.
3. در اين كه اين تقسيم از سوى پيامبر صورت گرفته باشد شاهدى در دست نيست.
4. احتمال ديگر سهولت در حفظ قرآن است.
5. سوره توبه را جزو سبع طول نشمرده اند، بلكه در مورد هفتمين سوره، بعضى يونس و برخى كهف را مطرح كرده اند. (ر. ك: الاتقان، ج 1، ص 199) 6. نظر غالب در مورد آغاز سوره هاى مفصلات، سوره الرحمن است.
(التمهيد، ج 1، ص 251) بعضى ديگر آغاز مفصلات را سوره حجرات مى دانند.
(مناهل العرفان، ج 1، ص 352) 7. و نيز «ص » [ صاد]در آغاز سوره «ص ».