و همچنين در آيات متعددي از زياد شدن ايمان و نور و هدايت نيکوکاران ياد شده است. (1)

از سوي ديگر، در صورتي که انگيزه هاي مخالف با مقتضاي ايمان، پديد آمد و موجب انجام کارهاي ناايسته ايگرديد و قوت ايمان شخص به حدي نبود که مانع از بروز و صدور آنهاشود ايمان وي رو به ضعف مي نهد و زمينه براي تکرار گناه، آماده مي شود و. اگر اين روند هم چنان ادامه يابد، به ارتکاب گناهان بزرگتر و تکرار آنها مي انجامد و سرانجام اصل ايمان را تهديد به زوال مي کند و (العياذ بالله) آن را تبديل به کفر و نفاق مي سازد.

قرآن کريم درباره کساني که کارشان به نفاق کشيده شده مي فرمايد:فاعقبهم نفاقا في قلوبهم الي يوم يلقونه بما اخلفوا الله ما وعدوه وبما کانوا يکذبون. (2)

به دنبال اينکه با خدا خلف وعده کردند و دروغ مي گفتند نفاقي را دلهايشان پديد آورد تا روزي که او را ملاقات کنند.

و نيز مي فرمايد: ثم کان عاقبة الذين اساؤوا السوءي ان کذبوا بآيات الله کانوا بها يستهزؤن. (3)

آنگاه عاقبت کساني که بدترين گناهان را مرتکب شدند اين بود که آيات الهي را تکذيب کرده انها را مورد استهزاء قرار مي دادند.

و همچنين درآيات متعددي از افزايش کفر و ظلمت و قساوت و گنهکاران ياد شده است. (4)

نتيجه

با توجه به روابط متقابل ايمان و عمل و نقش آنهادر سعادت انسان مي توان حيات سعادتمندانه را به درختي تشبيه کرد (5) که ايمان به خداي يگانه و به فرستادگان و پيامهاي او

1. ر.ک: آل عمران/173، انفال/2، توبه/124، کهف/13، مريم/76، احزاب/22، محمد/17، مدثر/31.
2. توبه/77.
3. روم/10.
4. ر. ک: بقره/10، آل عمران/90، نساء/137، مائده/68، توبه/37، اسراء/60،82صف/5، نوح/24.
5. ر. ک: ابراهيم/24-27.